Dag 31: De maand is om... maar ik ben nog in China

Vandaag is de dag dat ik de Shaolin academie zou verlaten, 5 dagen in Beijing door zou brengen en daarna naar huis zou vliegen. In plaats daarvan zit ik ’s avonds relaxed op de matten in de work-out ruimte met een paar van de jongens. Andrew en Harry doen krachttraining terwijl Abuddy, Tom en ik erbij zitten en praten. Andrew (UK, 18jr) tilt op verschillende manieren indrukwekkende gewichten op (tot 75kg!) en heeft armen als Popeye. Met zijn langwerpige gezicht en zwarte muts lijkt hij eigenlijk sowieso wel op Popeye, haha. Als hij de Shaolin academie verlaat gaat hij nog twee maanden muay tai lessen volgen in Thailand, en als hij terug naar huis gaat wil hij hier zijn carrière van maken. Hoewel hij pas 18 is, gedraagt hij zich erg volwassen en heeft hij een ijzeren discipline. Ongeacht hoe zwaar de dag is geweest, als hij zegt dat hij ’s avonds nog krachttraining wil doen, dan zal hij het doen ook. Indrukwekkend en inspirerend.

“So till when are you staying?” vraagt Abuddy.
“Well, if I hadn’t extended, I’d be leaving today,” zeg ik opgewekt. Ik ben superblij dat dat niet het geval is.
“Really? It’s been a month already? Wow”.
De tijd vliegt hier echt. Je wordt wakker op maandag en je vraagt je af hoe je de hele week door gaat komen. Aangezien je het antwoord niet weet, concentreer je je op één les, één dag per keer. Dan is het twee dagen later en ben je halverwege de week. En voor je het weet is het alweer vrijdag en is de week om. Zo ging het eigenlijk de hele maand. Drie à vier lessen per dag, 5 dagen per week, en ineens zijn er vier weken voorbij. Mijn conditie is een heel stuk beter dan toen ik aankwam. Vorige week heb ik de 10km stamina run gehaald binnen 1uur en 5 minuten. Op het einde heb ik zelfs nog even een sprintje getrokken omdat ik zag dat ik mijn persoonlijke record bijna niet zou verbeteren. Het was mijn doel om 5 minuten sneller te zijn dan de week ervoor, en dat is gelukt.  Na 10 minuutjes rust heb ik daarna nog 2km gerend met het hondje van de school. Yeah! Friday was a good day!

En dat is eigenlijk de gemiddelde dag hier. Aan het begin denk ik ‘Oh nee, niet weer een hele dag. Vandaag heb ik geen fut’. Elke morning run naar het lake house vraag ik me af waarom ik dit doe. Maar naarmate de dag vordert gaat het steeds beter, mijn lichaam loopt warm en de (spier)pijn verdwijnt als ik eenmaal gefocused in de flow zit. Aan het einde van de dag kan ik trots terugkijken op alles dat ik heb gedaan terwijl ik dacht dat ik niks voor elkaar zou krijgen. Dat gevoel is verslavend. Elke keer dat ik een persoonlijk record verbeter, een nieuwe beweging leer, een oude beweging verbeter of gewoon puur de dag overleef, weet ik dat ik mezelf verder opbouw. Twee maanden is een lange tijd om je werkgever op je te laten wachten. Maar wat is twee maanden op een mensenleven? Deze ervaring zal ik mijn hele leven lang onthouden. Het zal mij fysiek en mentaal versterken en dat zal een enorm verschil maken in de manier waarop ik de rest van mijn leven zal leiden. Dus tja, wat zou jij kiezen? Een unieke ervaring verlengen of je terug naar huis haasten om te beginnen met werken tot je 70e? ;)

Dus heb ik mijn nieuwe baan gemaild of ik ook later kan beginnen, mijn tickets gewijzigd, en geld geleend van m’n zus om het allemaal te bekostigen. Mijn werkgever heeft inmiddels bevestigd dat ze ermee akkoord gaan dat ik pas per 1 april wil beginnen in plaats van 1 februari (yay!). En ik zie jullie allemaal weer na 24 maart! :)