Dag 11: Bevroren ramen

Vannacht heeft het opnieuw gevroren. Het was zo koud dat de condensatie op de ramen is bevroren. >.< De kou maakt het er niet makkelijker op om buiten te trainen. Richard raadt me aan om een kwartier voor de les al naar beneden te komen om te stretchen. Dat helpt. Niet alleen heb je minder kans op blessures, je bent ook mentaal meer klaar voor het sporten.

Als warming-up rennen we naar het meer (dat nu behoorlijk bevroren is). Daar aangekomen moeten we op handen en voeten een steile heuvel af- en opkruipen. Als je ooit nog een oefening zoekt die je helpt om de achterkant van je bovenarmen te versterken: this is it. o_O Het is zo zwaar dat ik op m’n handen en knieën kruip. Tegen de tijd dat ik weer boven ben zijn de snelsten van de groep alweer halverwege terug naar de school. Toch ren ik al iets sneller dan de eerste keer dat ik het deed. Het rondje is ongeveer een kilometer.

** POWER STRETCHING & FORMS **
De eerste les van vandaag is Power Stretching (waarbij weer het nodige geschreeuw van de jongens te horen is,haha) en de tweede les is Forms. Er zijn drie jongens op een korte trip naar Shanghai, waardoor de klas een stuk kleiner is en Master Lee meer tijd en aandacht per persoon kan besteden. Ik leer vandaag een flink aantal nieuwe bewegingen. De nieuwe jongens (de broers uit India) zijn nog steeds hopeloos. Na tien minuten wil de jongste broer de les verlaten omdat hij pijn aan zijn been heeft, maar Master Lee houdt hem tegen. “You can still do things with your arms,” suggereer ik. Hij lijkt zijn bed een fijnere optie te vinden. Ze klagen dat ze pijn hebben, hebben moeite de bewegingen te onthouden en blijven uit het raam kijken naar de groep die buiten traint. Die groep is al verder gevorderd, en leert bewegingen met wapens: zwaarden, een lange houten staf, etc. Het duurt echter 2 tot 3 maanden voordat je met een wapen gaat trainen, en de broers blijven maar een maand. Ze maken geen schijn van kans om een wapen te leren voor ze weer weggaan, zeker niet met hun huidige voortgang. Ze zijn totaal niet gemotiveerd, ze proberen het niet eens. Zonde van hun geld en tijd om hierheen gekomen te zijn, vind ik persoonlijk. Maar goed, dat moeten ze zelf weten natuurlijk.


** STAMINA TRAINING **
De derde en laatste les van de dag is stamina training, oftewel de 10km rennen. Deze keer rennen we geen rondjes om de school, maar moeten we een parcours om de tempel afleggen. Ik maak drie fatale fouten: 1) ik vraag niet om een routebeschrijving, omdat ik denk dat ik ze wel bij kan houden. Ik zie de fout hiervan al in voordat we 3km hebben gerend en Richard langzaam uit mijn zicht verdwijnt, haha. 2) Ik ben niet naar de wc gegaan voordat we vertrokken. Deze fout merk ik halverwege op… En blijft gedurende de hele weg naar huis pijnlijk duidelijk. 3) Ik bereken dat de les twee uur hoort te duren, en dat ik dus na een uur rennen om moet keren. Klinkt logisch, toch? Om zeker te weten dat ik niet al te erg verdwaal, besluit ik gewoon rechtuit over de grote geasfalteerde weg te rennen en dan om te keren en terug te rennen. Hierbij vergeet ik echter dat de rest van de groep de 10km binnen een uur rent en dat ik zelf op de terugweg langzamer zal zijn dan op de heenweg. Het gevolg is dat ik pas na 2,5 uur terug ben op de school. Richard en Tom zitten binnen op de matten. Ze zijn al langer dan een uur terug.
“Are you ok?” vraagt Tom. Mijn hoofd is ongetwijfeld zo rood als de ondergaande zon. Ik steek een vinger op ten teken dat ze even moeten wachten, en stort neer op de stapel matten.
“Ask me again in a few minutes…” Ik lig hijgend op de matten terwijl de jongens elkaar lachend aankijken.
“Where have you been! Did you get lost?” vraagt Richard na een poosje, als mijn ademhaling minder luid door het hele gebouw galmt.
“You can only get lost if you have somewhere you want to go. I never had a clue where I was going, so technically, I couldn’t possibly get lost”.
“Well that’s true. Haha! So what happened?”
Ik vertel mijn “slimme plannetje” over het rechtdoor rennen en het omkeren na een uur. “And the worst thing is,” ga ik verder, “that everybody kept offering me rides! People on motorbikes, people in tuktuk’s, people in small trucks…”
“I’ve never been offered a ride,” zegt Richard.
“Yeah, me neither,” zegt Tom. Ze lichen.
“That’s probably because you don’t look pathetically overheated and out of breath. I must have looked like I urgently needed help, haha. I think there were 9 or 10 people that asked if I wanted a ride”.
“Well that’s class, that is,” zegt Richard, “I’d have been able to say ‘no’ to the first person to offer me a ride. But after the 2nd or the 3rd, that would be it, my willpower would be gone”.
Ik glimlach. Zo had ik er nog niet over nagedacht. Maar tijdens het rennen was er geen haar op m’n hoofd die erover dacht om een lift te accepteren. Ten eerste zou het voelen als opgeven, wat ik niet van plan was te doen deze maand, en ten tweede schiet ik er niks mee op. Ik zou wel eerder terug zijn, maar ik zou er niet fitter van worden. En de volgende keer dat we stamina training hebben, zou ik dan finaal door de mand vallen.
“How far did you run?” vraagt Tom.
“I don’t know. I just kept running. Well, jogging really. You can’t call it running at my speed. I just kept jogging for as long as I could, then walked a bit, then jogged again”. Terwijl we praten begin ik te stretchen. In het begin nam ik het stretchen niet zo serieus, maar ik heb gemerkt dat ik aanzienlijk minder spierpijn heb als ik goed stretch.
“We thought we had lost you, Terya!” zegt Richard grappend. “We were just about to start a search & rescue.”
“Well, the last people to offer me a ride were the Masters, actually,” vertel ik terwijl mijn been horizontaal op de matten rust en ik eroverheen buig. “They scared the hell out of me!” vertel ik lachend. Ik was net aan het joggen op een rustige weg. Waarschijnlijk reden ze al enige tijd achter me, want precies op het moment dat ik weer ging lopen, hoorde ik het busje VLAK achter me toeteren. Ik schrok er zo van dat ik kort gilde en letterlijk een sprong in de lucht maakte. “I almost fell down the hill next to the road. Then I saw it was the Masters, and I had to laugh. I think I scared them back pretty badly, because they didn’t laugh. They had very apologetic faces on and kept saying sorry. Haha!”
Master Tan reed, Master Lee zat ernaast en Master Bao (de eigenaar van de school) zat achterin. Master Bao opende de achterdeur: “Come, you can come with us,” zei hij en stak zijn hand naar me uit. Ik trok mijn hand terug in een reflex alsof hij me probeerde te slaan.
“No,” zei ik, “I want to run!” Ik begon de omgeving weer te herkennen. Zo ver kon ik niet meer zijn. En ik ging zeker niet vlak voor het einde opgeven, helllll no.
“You want to run?” Master Bao sprak langzaam, verbaasd en met licht opgetrokken wenkbrauwen.
“Yeah, I’m almost there”. Zijn wenkbrauwen trokken nog verder omhoog. “Well, sort of… Sort of almost there,” zei ik zwakjes. Ik wist dat mijn selectieve geheugen grote delen van de weg terug bewust was vergeten, maar ik weigerde om in de bezemwagen plaats te nemen. I started this, now I’m gonna finish too.
“Oh, ok…” zei Master Bao. “Almost there, ok.” Hij trok zijn hand terug en zei iets tegen Master Tang in het Chinees. Alledrie de Masters knikten naar me, en toen reed het busje weer weg. Ik verwachtte een moment van grote spijt te voelen, voornamelijk doordat de intonatie van Master Bao duidelijk maakte dat ik nog helemaal niet ‘almost there’ ben, maar ik voelde geen spijt. Het is niet iets dat mijn lichaam vaak doet, uren joggen/lopen, maar ik genoot van de prachtige omgeving, de rust, de glimp die ik kreeg in het plattelandsleven van vriendelijk ogende boeren en boerinnen… Zo volledig midden in de natuur ben ik niet vaak, en ik vond het heerlijk. Langzaam rende ik verder langs de ezels, koeien, kippen, en simpele kleine plattelandshuisjes tot ik de school in de verte zag opdoemen. Ik was dolblij om Tom en Richard te zien toen ik terugkwam. Het voelde als een welkomstcomité. :)
“Are you still coming with us to Aladdin’s cave?” vraagt Tom. Aladdin’s cave is de bijnaam voor een winkeltje in de buurt van de school. Het zijn twee kleine kamertjes en er hangt één peertje aan het plafond. Als je er ’s avonds wat komt kopen, komt de winkeleigenaar naast je staan met een zaklamp, omdat je anders geen hand voor ogen ziet.
“Oh! You guys waited for me? Yes! Let me go get my bag!” Pas als ik ze achter me hoor lachen realizeer ik me dat ik de trap op ben gerend. Ik ben zo blij dat ze op me hebben gewacht dat ik de hele stamina training alweer ben vergeten.