Dag 8: De eerste dag dat ik huil

Vandaag is de eerste dag dat ik heb gehuild. Het gebeurde tijdens de tweede les van de dag: Jumps & Rolls. Deze les is een soort van acrobatiek voor shaolin kung-fu. Je doet koprollen, handstand-koprol, achteruit op je schouders springen en dan weer op je voeten springen zonder je handen te gebruiken, kicks waarbij je in de lucht draait, etc. Als voormalig turnster was het natuurlijk voor de hand liggend dat dit mijn favoriete les zou worden. En in het begin heb ik er zeker ook lol in. Maar dan komt de radslag. Mijn lichaam kent deze beweging, ik heb hem vorige week ook al een keer gedaan. Vastbesloten om een snelle, krachtige kung-fu radslag te maken vliegen mijn benen door de lucht… en verrek ik een spier in mijn lies. Een spier verrekken betekent dat je hem verder probeert te strekken dan hij kan, en als gevolg krijg je kleine scheurtjes in je spier. Het doet zoveel pijn dat ik zeker een half uur niet kan lopen. Ik zit aan de kant van de traininghal terwijl de rest van de groep radslagen zonder handen probeert te maken en ik baal er intens van dat ik niet mee kan doen. Snel strompel ik naar de hal als ik de tranen achter mijn ogen voel prikken. Ik huil niet omdat de verrekte spier in mijn lies zoveel pijn doet, maar omdat dit mijn favoriete les is en ik nu de rest van de les niet meer mee kan doen. Terwijl ik huil moet ik er zelf ook om lachen.

De derde en laatste les van de dag is Applications. Hier leer je hoe je moet toepassen wat je in de andere lessen leert. Ik werk samen met Tom, de jongen waarvan ik dacht dat hij uit Nieuw Zeeland kwam, maar die bij de tweede oefening ineens in het Nederlands begint te praten. “You speak Dutch?” vraag ik, zo verbaasd dat ik even vergeet in het Nederlands te praten. “Kom je uit Nederland?”. Tom blijkt uit België te komen, en spreekt ook met een zachte ‘g’ en een erg vriendelijk Vlaams accent. Het heeft wel iets om de hele les met ‘u’ aangesproken te worden, haha. Tom leert me geduldig wat ik kan doen als iemand mij aan zou vallen. Iemand die mijn arm vastpakt, kan ik op de knieën dwingen door zijn hand op een bepaalde manier te draaien, bijvoorbeeld. Hij leert me verschillende technieken en is zelf steeds de ‘aanvaller’ en dus het slachtoffer. Hoewel hij een stuk groter is dan ik, lukt het me om me te verdedigen, dankzij zijn technieken. “I’m so sorry to hurt you, Tom, but this is so much fun!” roep ik als hij voor de zoveelste keer tegen de grond gaat. Hij glimlacht met een grimas. “Yeah, I bet it is”. Haha. Van verdere verontschuldigingen wil hij echter niks weten. Na 7 maanden hier geleefd te hebben is hij wel erger gewend, verzekert hij me. En dus gaan we door met de les. :p

’s Avonds is er een extra uitgebreid diner omdat het kerst is. Er zijn 5 of 6 verschillende side dishes, met extra veel vlees, garnalen en andere luxe ingrediënten. Ook hebben ze twee kerstbomen opgezet in de dining hall en steken ze ’s avonds vuurwerk af. Het is een heel Chinese kerst, haha. Op het lagere deel van het terrein hebben Harry en Simon een groot kampvuur voorbereid. Het is ontzettend gezellig als iedereen om het vuur heen zit ’s avonds – en het is nog warmer dan boven in je kamer zitten ook, haha. Iedereen maakt grapjes en er wordt veel gelachen. Ondanks zeer strikte regels dat er géén alcohol mag worden gedronken in de school, heeft Master Bao voor vanavond bier en rijstwijn gekocht. Rond middernacht is de helft van de groep al naar bed. Ook ik zeg niet lang daarna welterusten en loop gloeiend van de warmte van het vuur naar m’n kamer. Wat zal ik vanavond lekker slapen! :)