Dag 7: Comfortabel in bed liggen doe je thuis maar
Blijf op de hoogte en volg Miss
23 December 2013 | China, Xinyi
Om 5:45 gaat m’n alarm. Yep, vandaag is het zover. Vanaf vandaag ga ik elke dag de Tai Chi lessen volgen. En die beginnen om 6:20. Het is een enorme discussie met mezelf om niet te blijven liggen. “Ja maar het is zo lekker warm onder de deken!”
“Maakt niet uit, ik heb gezegd dat ik zou gaan en nu moet ik ook gaan.”
“Nee joh, we slapen gewoon tot 7.00 uur en gaan dan ontbijten. Wie verzint het nou dat die freakin’ les zo vroeg in de ochtend moet zijn?”
“Eigenlijk dacht ik dat ik ergens een berg op moest rennen voordat we konden ontbijten. Dus zo erg is Tai Chi niet.”
“Maar het is zo KOUD!!”
Zo gaat het een tijdje door in m’n hoofd, totdat ik tegen mezelf zeg: “Je bent niet naar China gekomen om comfortabel in je bed te liggen, dat kan thuis ook. Bed uit en aankleden.” Even later sta ik in de Tai Chi ruimte op de 3e verdieping. Alleen Devina en Sara zijn er. Tai Chi is niet verplicht. “Good morning,” zegt Devina, “I’m not sure if Master Bao will be here today. It’s kiDend of a hit and miss with him. If he’s not here yet by 6.30am then he won’t come”. Wat?? Doe ik zoveel moeite om op te staan, en dan komt de Master regelmatig NIET? Nu ik dit typ kan ik er wel om lachen, maar geloof me die ochtend had je mijn gedachten niet willen horen. :p Uiteindelijk kwam Master Bao gelukkig wel, dus kon ik enkele Tai Chi oefeningen leren.
De rest van het programma is hetzelfde als vorige maandag: basics, waar je dezelfde basisbewegingen oefent in rijtjes, forms, waar ik momenteel de front-sweep leer, en san bo oftewel kickboxen. Ik vind ze alledrie leuk om te doen, zeker nu ik bij forms ook iets leer dat eruit ziet als echte kung-fu. Tot nu toe waren het alleen kicks, been omhoog en omlaag zeg maar. Master Lee kijkt met strenge blik toe terwijl ik de bewegingen oefen die hij net heeft laten zien. “Lower!” zegt hij bij een bepaalde houding. Mijn dijbenen schreeuwen het uit. “Lower!” Ik zak nog meer omlaag. “Yes, good. Now come up.” Alles doet pijn als ik mezelf met moeite omhoog hijs, maar dat is niet wat je onthoudt. Wat je onthoudt is dat je het uiteindelijk goed hebt gedaan, ondanks de pijn. En dat houdt je gaande. :) Dat maakt het leuk. Dat je elke dag, elke les iets doet waarvan je dacht dat je het niet zou kunnen. Dat je elke dag, elke les iets beter bent dan de dag ervoor. Of soms, als je echt geen zin of fut hebt, dan ben je gewoon trots dat je de dag hebt overleefd. :p Haha.
“Maakt niet uit, ik heb gezegd dat ik zou gaan en nu moet ik ook gaan.”
“Nee joh, we slapen gewoon tot 7.00 uur en gaan dan ontbijten. Wie verzint het nou dat die freakin’ les zo vroeg in de ochtend moet zijn?”
“Eigenlijk dacht ik dat ik ergens een berg op moest rennen voordat we konden ontbijten. Dus zo erg is Tai Chi niet.”
“Maar het is zo KOUD!!”
Zo gaat het een tijdje door in m’n hoofd, totdat ik tegen mezelf zeg: “Je bent niet naar China gekomen om comfortabel in je bed te liggen, dat kan thuis ook. Bed uit en aankleden.” Even later sta ik in de Tai Chi ruimte op de 3e verdieping. Alleen Devina en Sara zijn er. Tai Chi is niet verplicht. “Good morning,” zegt Devina, “I’m not sure if Master Bao will be here today. It’s kiDend of a hit and miss with him. If he’s not here yet by 6.30am then he won’t come”. Wat?? Doe ik zoveel moeite om op te staan, en dan komt de Master regelmatig NIET? Nu ik dit typ kan ik er wel om lachen, maar geloof me die ochtend had je mijn gedachten niet willen horen. :p Uiteindelijk kwam Master Bao gelukkig wel, dus kon ik enkele Tai Chi oefeningen leren.
De rest van het programma is hetzelfde als vorige maandag: basics, waar je dezelfde basisbewegingen oefent in rijtjes, forms, waar ik momenteel de front-sweep leer, en san bo oftewel kickboxen. Ik vind ze alledrie leuk om te doen, zeker nu ik bij forms ook iets leer dat eruit ziet als echte kung-fu. Tot nu toe waren het alleen kicks, been omhoog en omlaag zeg maar. Master Lee kijkt met strenge blik toe terwijl ik de bewegingen oefen die hij net heeft laten zien. “Lower!” zegt hij bij een bepaalde houding. Mijn dijbenen schreeuwen het uit. “Lower!” Ik zak nog meer omlaag. “Yes, good. Now come up.” Alles doet pijn als ik mezelf met moeite omhoog hijs, maar dat is niet wat je onthoudt. Wat je onthoudt is dat je het uiteindelijk goed hebt gedaan, ondanks de pijn. En dat houdt je gaande. :) Dat maakt het leuk. Dat je elke dag, elke les iets doet waarvan je dacht dat je het niet zou kunnen. Dat je elke dag, elke les iets beter bent dan de dag ervoor. Of soms, als je echt geen zin of fut hebt, dan ben je gewoon trots dat je de dag hebt overleefd. :p Haha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
