Dag 4: Running is a bitch
Blijf op de hoogte en volg Miss
20 December 2013 | China, Xinyi
Power stretching
Forms
Lunch
Stamina training
Als de wekker ‘s ochtends gaat is het buiten donker en mistig. Ik sta mezelf voor de laatste keer toe om niet naar Tai Chi te gaan, omdat ik gister pas om 23u in slaap viel en de dag wordt afgesloten met 10km rennen. Rennen is mijn absolute zwaktepunt. Hmm, rennen en flexibiliteit waarschijnlijk. In elk geval zie ik erg op tegen het rennen. Vrienden die mee deden aan de 10km run tijdens een marathon begonnen vaak al maanden van tevoren met trainen. Hier doen ze het elke vrijdag als afsluiting van een weeklang trainen. Slik.
** 7.00 BREAKFAST **
Ook in een shaolin academy is vrijdag de dag waarop iedereen goedgehumeurd is. Er wordt vrolijk gepraat en gelachen tijdens het ontbijt, in plaats van de gewoonlijke stil vooruit starende blikken. Ik ben zelf ook geen ochtendpersoon, maar een kamer vol mensen betreden en weer verlaten zonder ook maar één woord te zeggen vind ik wel erg ver gaan. Dat lijkt hier redelijk de norm te zijn. Elke keer als ik binnenkom zeg ik echter steevast “good morning” als ik de dining hall betreedt en “see you later”, als ik vertrek. In het begin kreeg ik dan wat gemompel terug, of waren het alleen Richard en Justin die wat terug zeiden. Vandaag is de reactie een koor van ‘good mornings’, haha. Well done, boys! Ik wist dat jullie het konden. ;)
** 8.30 DE EERSTE LES: POWER STRETCHING **
Power stretching is net zo pijnlijk als het klinkt. Je stretcht niet zelf, maar wordt ‘geholpen’ door één of twee anderen. De één houdt bijvoorbeeld je ene been recht op de grond terwijl je plat op je rug ligt. De andere persoon buigt je andere been gestrekt richting je hoofd. We werken in groepjes van drie, dus gelukkig is er niet veel tijd per persoon. Nou ja, nu zeg ik gelukkig. Maar eigenlijk is dit mijn zwaktepunt, dus moet ik juist goed stretchen om leniger te worden. Ik zou het leuk vinden als ik de spagaat en split weer kan tegen de tijd dat ik weer naar huis ga. Op dit moment ben ik echter nog bang voor de pijn, dus is het een opluchting dat Devina het niet erg vindt om mij rustig te laten wennen.
Bij de andere groepjes is dat duidelijk niet zo. Er wordt zo hard geschreeuwd door sommige jongens, dat ik Devina af en toe niet kan verstaan als ze uitlegt hoe iets moet. Je begrijpt dat dit niet helpt om mij minder bang te maken, haha. Vooral Aburry schreeuwt keihard. Aburry is een lange man met een baard en een kaalgeschoren hoofd. Hij is ergens begin 30 en komt uit Lebanon. Ik denk dat hij een beetje de leader of the pack is, hoewel hij niet echt die rol op zich neemt. Hij is joviaal, goedgemutst en altijd aan het lachen of grapjes aan het maken.
** 10.30 DE TWEEDE LES: FORMS **
Vorige les heb ik drie soorten schoppen geleerd. Deze les gaan we verder met de vierde: de flip kick. Ik heb groot respect voor Master Lee als hij tijdens het uitleggen van een kick ineens een klein boekje uit zijn zak vist en een vertaling opzoekt. Het lijkt me ontzettend moeilijk om een sport uit te leggen in een taal die je nauwelijks beheerst. Maar de Masters doen hun best en blijven hun Engels oefenen. “Stressed,” zegt hij, “after kick, leg is stressed”. Eh… Mijn been is gestressed? Ik kijk wat hij doet, en dan begrijp ik het: rest! “After the kick, your leg needs to rest”. Na de flip-kick moet ik mijn been laten ‘rusten’ in de lucht. De gehele flip-kick gaat als volgt: je schopt weer recht vooruit, maar deze keer met gebogen been: eerst gaat je knie omhoog, daarna ‘flip’ je de voet met een snelle beweging omhoog en tot slot houd je de knie nog even in de lucht voordat je je voet weer rustig neerzet. (Je voet met een klap laten neerkomen is onbeheerst, en tevens erg slecht voor je gewrichten. Als je dat te vaak doet, krijg je pijn aan je enkels en knieën.) Deze kick vind ik leuk om te doen! Terwijl ik vorige week een uur dezelfde kick heb geoefend (voor mijn gevoel), vlieg ik er deze week doorheen. Na de flip-kick komt de side-kick. Nadat Master Lee ziet dat ik de side-kick onder controle heb, leert hij me de front sweep. Yay! This is fun! De kicks gaan er ook steeds indrukwekkender uitzien. Als de bel deze keer gaat, vind ik het oprecht jammer. “Class went by so fast!” roept Julian, de Duitser, die imponerende bewegingen maakt met een grote lange stok. Master Lee roept ons bij elkaar en maakt zowaar een grapje: “Class fast, because I fast”, zegt hij in gebroken Engels. Een kleine glimlach verschijnt op zijn normaalgesproken strenge gezicht. Haha.
** 12.00 LUNCH BREAK **
Het eten is weer heerlijk, maar ik maak me zorgen over de stamina training die nog volgt. Deze keer zit ik aan de tafel met de ‘oude garde’: Aburry uit Lebanon, Julian uit Duitsland, Tom uit Nieuw Zeeland, en Harry uit Australië. Tom is een man van weinig woorden. Ik schat hem op eind twintig, 27 ofzo. Hij valt niet echt op aangezien hij redelijk stil is, maar hij is één van de besten van de groep. Harry is een lange jongen met bruin haar en een wollige baard. Hij is de meest vriendelijke van de club, biedt vaak hulp en tips tijdens de les zonder dat ik erom vraag en heeft iets heel zachtaardigs. Als hij zijn bril op heeft en net uit bed komt, ziet hij eruit als een uiltje, haha. Aburry noemt hem vaak “Papa Smurf”, lol. Ik gok dat hij ook één van de ouderen zal zijn. Dat is het grappige van deze school: bijna iedereen is ouder dan ik. Ik dacht dat ik laat was, door hierop m’n 28e te komen, maar de oudste (en beste) leerling is 44!
Aburry geeft me nog wat tips voor de stamina traning (10 – 12,5km rennen) en dan is de lunchzaal weer leeg. De groep staat voor de rijstkoker zodra de bel gaat, schuift binnen een kwartier hun eten naar binnen en verdwijnt dan weer (soms zonder een woord) om snel een dutje te doen. Het is een bijzonder gebeuren allemaal.
** 14.00 DE DERDE LES: STAMINA TRAINING **
There it is: the long-dreaded run. :/ Ik leg mijn flesje water bij de ingang van het schoolterrein en volg de groep. Al snel rent iedereen me voorbij, en de afstand wordt alleen maar groter. De enige die nog achter mij rent is Arpid. Arpid en zijn broer, Adueth, komen uit India en zijn twee dagen na mij aangekomen. Maar ja, de training is geen wedstrijd met de anderen, alleen met jezelf. Het gaat erom dat je je eigen uithoudingsvermogen vergroot. Ik moest dus niet proberen om de anderen bij te houden, zei Richard eerder, maar moest gewoon mijn eigen tempo aanhouden. Hij gaf me ook de tip om muziek mee te nemen. En Aburry zei: “Just keep moving. Don’t stop. And don’t worry about it, you’ll get better in time”.
Het parcour bestaat uit 6 rondjes midden tussen de akkers door, langs het meer en om de school heen. De onverharde zandpaadjes zijn ongelijk, vol stenen, kuilen en heuveltjes. Elk rondje is ongeveer 2 kilometer. Het is zwaar, maar wel mooi. Je bent midden in de natuur, je hoort en ziet niets anders dan de geluiden die je zelf maakt. De enige verharde autoweg is een kilometer verderop, en ook daar komt slechts één keer in de zoveel tijd een vrachtwagen of tuktuk langs. Ik kan slechts kleine stukjes rennen en moet dan weer even lopen om op adem te komen. De rest van de groep haalt me één voor één in als ik mijn tweede rondje ren, en dan nog een keer als ik mijn derde rondje ren. Elke keer als iemand me passeert, moedigen ze me aan. “Keep it up, Terya!” “You can do it.” “You’re doing great!”. Het helpt me om te blijven proberen. Steeds als ik wil stoppen, hoor ik Aburry in mijn hoofd “Keep moving, don’t stop.” Dan loop ik een paar stappen en ren ik weer een stukje.
Als ik met mijn derde ronde klaar ben, zijn de meesten al klaar met hun 6 rondes. Ik kan makkelijk met hen meelopen naar binnen, maar ik weiger te stoppen. Dat zou te makkelijk zijn.
Uiteindelijk haal ik 4 rondes binnen de tijd van de les. Uitgeput en met een rood hoofd plof ik op de vloer zodra ik de school binnenloop. Alle anderen zijn al klaar met stretchen en terug naar hun kamers. Alleen Justin en Richard zijn nog beneden. “Well done, Terya!” zeggen ze, “you did it: 12,5 km”. “Yeah, not really”, antwoord ik, “I only ran 4 laps actually. And I missed a turn on my second lap and ran all the way to the village before I realized I was going the wrong way”. “Well, 4 laps is pretty good. Up until last week, we only ran 5 laps. You still ran 8km”. “Thanks, guys”.
Tom loopt op z’n gemak de trap af naar beneden. Hij heeft zich al omgekleed en is de kalmheid zelve, terwijl ik hijgend tegen de muur gestort zit. “Hey, you made it back,” zegt hij grappend op licht verbaasde toon. “Haha. Yeah, at some point I wasn’t sure if I would, either”. We lachen, en dan hijs ik mezelf overeind en strompel naar m’n kamer. Er is een roze kinderfiets met een mandje in de kelder, en Daisy heeft gezegd dat ik die mag lenen om te gaan douchen in het dorpje. Fietsen is nog steeds zwaar op de zandpaden, zeker aangezien de fiets net iets te klein voor me is, maar op de rechte stukken is het veel minder vermoeiend dan lopen. Hot showers here I come!
** THE NEW GUYS **
Oh ja, dit was ik helemaal vergeten te vertellen. Sinds donderdag (mijn Dag 2) zijn er twee nieuwe jongens bij. Zoals ik al zei zijn het twee broers en ze komen uit India. Tot nu toe liggen ze niet echt goed in de groep. De oudste is ergens eind twintig, heeft een redelijk grote bierbuik en is best een grote vent. De jongste is negentien, slank en een kop kleiner. Ze zijn de vrieskou absoluut niet gewend, en de jongste komt regelmatig niet opdagen voor de training. Daarnaast lijkt het er ook op dat ze niet echt gemotiveerd zijn. Ze zijn niet in beweging te branden tijdens het rennen, lijken niet echt hun best te doen en 2x liep de oudste broer gewoon het terrein af tijdens de training.
De andere leerlingen zijn hier uiteraard niet blij mee. Ze zijn hier om verschillende redenen, maar iedereen die hier is neemt de training heel serieus. Respect voor de Masters is ook heel belangrijk voor ze. Nu de new guys er zijn, zie ik pas hoe sterk dit bij hen leeft. Nu snap ik ook waarom ik zelf ´the cold shoulder´ kreeg in het begin: ze dachten dat ik niet gemotiveerd was omdat ik mijn eerste les eigenlijk wilde overslaan. Toen ze zagen dat ik mijn best deed, accepteerden ze mij steeds meer en werden ze steeds vriendelijker.
De new guys wilden meteen al oefenen met wapens, want “dat had hij al thuis geoefend met een YouTube video”. Eh… Right. O_o En hoewel Richard beiden al 3x heeft verteld dat ze buiten moeten zijn vóór de bel gaat, komt de jongste broer vaak pas aanrennen nadat de bel is gegaan. De oudste broer, Arpid, wilde zelf aan zijn fitheid werken hier, maar het jongere broertje, Adueth, is min of meer door hem gedwongen om mee te komen. Dat verklaart ook wel waarom hij minder gemotiveerd is. Ik hoop voor ze dat ze snel bijdraaien. Ze zijn hier maar een korte tijd, zonde om er geen optimaal gebruik van te maken.
Forms
Lunch
Stamina training
Als de wekker ‘s ochtends gaat is het buiten donker en mistig. Ik sta mezelf voor de laatste keer toe om niet naar Tai Chi te gaan, omdat ik gister pas om 23u in slaap viel en de dag wordt afgesloten met 10km rennen. Rennen is mijn absolute zwaktepunt. Hmm, rennen en flexibiliteit waarschijnlijk. In elk geval zie ik erg op tegen het rennen. Vrienden die mee deden aan de 10km run tijdens een marathon begonnen vaak al maanden van tevoren met trainen. Hier doen ze het elke vrijdag als afsluiting van een weeklang trainen. Slik.
** 7.00 BREAKFAST **
Ook in een shaolin academy is vrijdag de dag waarop iedereen goedgehumeurd is. Er wordt vrolijk gepraat en gelachen tijdens het ontbijt, in plaats van de gewoonlijke stil vooruit starende blikken. Ik ben zelf ook geen ochtendpersoon, maar een kamer vol mensen betreden en weer verlaten zonder ook maar één woord te zeggen vind ik wel erg ver gaan. Dat lijkt hier redelijk de norm te zijn. Elke keer als ik binnenkom zeg ik echter steevast “good morning” als ik de dining hall betreedt en “see you later”, als ik vertrek. In het begin kreeg ik dan wat gemompel terug, of waren het alleen Richard en Justin die wat terug zeiden. Vandaag is de reactie een koor van ‘good mornings’, haha. Well done, boys! Ik wist dat jullie het konden. ;)
** 8.30 DE EERSTE LES: POWER STRETCHING **
Power stretching is net zo pijnlijk als het klinkt. Je stretcht niet zelf, maar wordt ‘geholpen’ door één of twee anderen. De één houdt bijvoorbeeld je ene been recht op de grond terwijl je plat op je rug ligt. De andere persoon buigt je andere been gestrekt richting je hoofd. We werken in groepjes van drie, dus gelukkig is er niet veel tijd per persoon. Nou ja, nu zeg ik gelukkig. Maar eigenlijk is dit mijn zwaktepunt, dus moet ik juist goed stretchen om leniger te worden. Ik zou het leuk vinden als ik de spagaat en split weer kan tegen de tijd dat ik weer naar huis ga. Op dit moment ben ik echter nog bang voor de pijn, dus is het een opluchting dat Devina het niet erg vindt om mij rustig te laten wennen.
Bij de andere groepjes is dat duidelijk niet zo. Er wordt zo hard geschreeuwd door sommige jongens, dat ik Devina af en toe niet kan verstaan als ze uitlegt hoe iets moet. Je begrijpt dat dit niet helpt om mij minder bang te maken, haha. Vooral Aburry schreeuwt keihard. Aburry is een lange man met een baard en een kaalgeschoren hoofd. Hij is ergens begin 30 en komt uit Lebanon. Ik denk dat hij een beetje de leader of the pack is, hoewel hij niet echt die rol op zich neemt. Hij is joviaal, goedgemutst en altijd aan het lachen of grapjes aan het maken.
** 10.30 DE TWEEDE LES: FORMS **
Vorige les heb ik drie soorten schoppen geleerd. Deze les gaan we verder met de vierde: de flip kick. Ik heb groot respect voor Master Lee als hij tijdens het uitleggen van een kick ineens een klein boekje uit zijn zak vist en een vertaling opzoekt. Het lijkt me ontzettend moeilijk om een sport uit te leggen in een taal die je nauwelijks beheerst. Maar de Masters doen hun best en blijven hun Engels oefenen. “Stressed,” zegt hij, “after kick, leg is stressed”. Eh… Mijn been is gestressed? Ik kijk wat hij doet, en dan begrijp ik het: rest! “After the kick, your leg needs to rest”. Na de flip-kick moet ik mijn been laten ‘rusten’ in de lucht. De gehele flip-kick gaat als volgt: je schopt weer recht vooruit, maar deze keer met gebogen been: eerst gaat je knie omhoog, daarna ‘flip’ je de voet met een snelle beweging omhoog en tot slot houd je de knie nog even in de lucht voordat je je voet weer rustig neerzet. (Je voet met een klap laten neerkomen is onbeheerst, en tevens erg slecht voor je gewrichten. Als je dat te vaak doet, krijg je pijn aan je enkels en knieën.) Deze kick vind ik leuk om te doen! Terwijl ik vorige week een uur dezelfde kick heb geoefend (voor mijn gevoel), vlieg ik er deze week doorheen. Na de flip-kick komt de side-kick. Nadat Master Lee ziet dat ik de side-kick onder controle heb, leert hij me de front sweep. Yay! This is fun! De kicks gaan er ook steeds indrukwekkender uitzien. Als de bel deze keer gaat, vind ik het oprecht jammer. “Class went by so fast!” roept Julian, de Duitser, die imponerende bewegingen maakt met een grote lange stok. Master Lee roept ons bij elkaar en maakt zowaar een grapje: “Class fast, because I fast”, zegt hij in gebroken Engels. Een kleine glimlach verschijnt op zijn normaalgesproken strenge gezicht. Haha.
** 12.00 LUNCH BREAK **
Het eten is weer heerlijk, maar ik maak me zorgen over de stamina training die nog volgt. Deze keer zit ik aan de tafel met de ‘oude garde’: Aburry uit Lebanon, Julian uit Duitsland, Tom uit Nieuw Zeeland, en Harry uit Australië. Tom is een man van weinig woorden. Ik schat hem op eind twintig, 27 ofzo. Hij valt niet echt op aangezien hij redelijk stil is, maar hij is één van de besten van de groep. Harry is een lange jongen met bruin haar en een wollige baard. Hij is de meest vriendelijke van de club, biedt vaak hulp en tips tijdens de les zonder dat ik erom vraag en heeft iets heel zachtaardigs. Als hij zijn bril op heeft en net uit bed komt, ziet hij eruit als een uiltje, haha. Aburry noemt hem vaak “Papa Smurf”, lol. Ik gok dat hij ook één van de ouderen zal zijn. Dat is het grappige van deze school: bijna iedereen is ouder dan ik. Ik dacht dat ik laat was, door hierop m’n 28e te komen, maar de oudste (en beste) leerling is 44!
Aburry geeft me nog wat tips voor de stamina traning (10 – 12,5km rennen) en dan is de lunchzaal weer leeg. De groep staat voor de rijstkoker zodra de bel gaat, schuift binnen een kwartier hun eten naar binnen en verdwijnt dan weer (soms zonder een woord) om snel een dutje te doen. Het is een bijzonder gebeuren allemaal.
** 14.00 DE DERDE LES: STAMINA TRAINING **
There it is: the long-dreaded run. :/ Ik leg mijn flesje water bij de ingang van het schoolterrein en volg de groep. Al snel rent iedereen me voorbij, en de afstand wordt alleen maar groter. De enige die nog achter mij rent is Arpid. Arpid en zijn broer, Adueth, komen uit India en zijn twee dagen na mij aangekomen. Maar ja, de training is geen wedstrijd met de anderen, alleen met jezelf. Het gaat erom dat je je eigen uithoudingsvermogen vergroot. Ik moest dus niet proberen om de anderen bij te houden, zei Richard eerder, maar moest gewoon mijn eigen tempo aanhouden. Hij gaf me ook de tip om muziek mee te nemen. En Aburry zei: “Just keep moving. Don’t stop. And don’t worry about it, you’ll get better in time”.
Het parcour bestaat uit 6 rondjes midden tussen de akkers door, langs het meer en om de school heen. De onverharde zandpaadjes zijn ongelijk, vol stenen, kuilen en heuveltjes. Elk rondje is ongeveer 2 kilometer. Het is zwaar, maar wel mooi. Je bent midden in de natuur, je hoort en ziet niets anders dan de geluiden die je zelf maakt. De enige verharde autoweg is een kilometer verderop, en ook daar komt slechts één keer in de zoveel tijd een vrachtwagen of tuktuk langs. Ik kan slechts kleine stukjes rennen en moet dan weer even lopen om op adem te komen. De rest van de groep haalt me één voor één in als ik mijn tweede rondje ren, en dan nog een keer als ik mijn derde rondje ren. Elke keer als iemand me passeert, moedigen ze me aan. “Keep it up, Terya!” “You can do it.” “You’re doing great!”. Het helpt me om te blijven proberen. Steeds als ik wil stoppen, hoor ik Aburry in mijn hoofd “Keep moving, don’t stop.” Dan loop ik een paar stappen en ren ik weer een stukje.
Als ik met mijn derde ronde klaar ben, zijn de meesten al klaar met hun 6 rondes. Ik kan makkelijk met hen meelopen naar binnen, maar ik weiger te stoppen. Dat zou te makkelijk zijn.
Uiteindelijk haal ik 4 rondes binnen de tijd van de les. Uitgeput en met een rood hoofd plof ik op de vloer zodra ik de school binnenloop. Alle anderen zijn al klaar met stretchen en terug naar hun kamers. Alleen Justin en Richard zijn nog beneden. “Well done, Terya!” zeggen ze, “you did it: 12,5 km”. “Yeah, not really”, antwoord ik, “I only ran 4 laps actually. And I missed a turn on my second lap and ran all the way to the village before I realized I was going the wrong way”. “Well, 4 laps is pretty good. Up until last week, we only ran 5 laps. You still ran 8km”. “Thanks, guys”.
Tom loopt op z’n gemak de trap af naar beneden. Hij heeft zich al omgekleed en is de kalmheid zelve, terwijl ik hijgend tegen de muur gestort zit. “Hey, you made it back,” zegt hij grappend op licht verbaasde toon. “Haha. Yeah, at some point I wasn’t sure if I would, either”. We lachen, en dan hijs ik mezelf overeind en strompel naar m’n kamer. Er is een roze kinderfiets met een mandje in de kelder, en Daisy heeft gezegd dat ik die mag lenen om te gaan douchen in het dorpje. Fietsen is nog steeds zwaar op de zandpaden, zeker aangezien de fiets net iets te klein voor me is, maar op de rechte stukken is het veel minder vermoeiend dan lopen. Hot showers here I come!
** THE NEW GUYS **
Oh ja, dit was ik helemaal vergeten te vertellen. Sinds donderdag (mijn Dag 2) zijn er twee nieuwe jongens bij. Zoals ik al zei zijn het twee broers en ze komen uit India. Tot nu toe liggen ze niet echt goed in de groep. De oudste is ergens eind twintig, heeft een redelijk grote bierbuik en is best een grote vent. De jongste is negentien, slank en een kop kleiner. Ze zijn de vrieskou absoluut niet gewend, en de jongste komt regelmatig niet opdagen voor de training. Daarnaast lijkt het er ook op dat ze niet echt gemotiveerd zijn. Ze zijn niet in beweging te branden tijdens het rennen, lijken niet echt hun best te doen en 2x liep de oudste broer gewoon het terrein af tijdens de training.
De andere leerlingen zijn hier uiteraard niet blij mee. Ze zijn hier om verschillende redenen, maar iedereen die hier is neemt de training heel serieus. Respect voor de Masters is ook heel belangrijk voor ze. Nu de new guys er zijn, zie ik pas hoe sterk dit bij hen leeft. Nu snap ik ook waarom ik zelf ´the cold shoulder´ kreeg in het begin: ze dachten dat ik niet gemotiveerd was omdat ik mijn eerste les eigenlijk wilde overslaan. Toen ze zagen dat ik mijn best deed, accepteerden ze mij steeds meer en werden ze steeds vriendelijker.
De new guys wilden meteen al oefenen met wapens, want “dat had hij al thuis geoefend met een YouTube video”. Eh… Right. O_o En hoewel Richard beiden al 3x heeft verteld dat ze buiten moeten zijn vóór de bel gaat, komt de jongste broer vaak pas aanrennen nadat de bel is gegaan. De oudste broer, Arpid, wilde zelf aan zijn fitheid werken hier, maar het jongere broertje, Adueth, is min of meer door hem gedwongen om mee te komen. Dat verklaart ook wel waarom hij minder gemotiveerd is. Ik hoop voor ze dat ze snel bijdraaien. Ze zijn hier maar een korte tijd, zonde om er geen optimaal gebruik van te maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
