Dag 1: Oh my god, what am I doing here?
Blijf op de hoogte en volg Miss
17 December 2013 | China, Xinyi
7.30 Reis naar de Maling Shaolin Kungfu Academy
Mijn ontbijt bestaat uit twee caramel biscuits die ik gister gratis bij de massage heb gekregen en een flesje groene thee dat ik gisteravond heb gekocht. Ik had vanochtend geen tijd om een fatsoenlijk ontbijt te kopen. Of een laatste fresh fruit juice! o_O Peer & granaatappel, mjam! Maar goed, dat was Shanghai, dit is nu. En ‘nu’ is 7.45 uur op de achterbank van een taxi onderweg naar het Hongqiao Airport. Tenminste, dat hoop ik, want we hebben elkaar min of meer met handgebaren duidelijk gemaakt dat ik wilde ‘vliegen’. Hij sprak geen woord Engels, ik geen word Chinees. Dus deden we beiden onze armen in de lucht. “Hongqiao?” vraagt hij, zijn handen als kleine vleugels opzij houdend. “Yes, Hongqiao!” – wapper, wapper met armen. We knikten allebei en toen stapte ik in, op hoop van zegen. Als ik het vliegveld zie liggen haal ik opgelucht adem. Ik ren door de hallen om in te checken. Als ik customs voorbij bent vraagt een dame of ik een lift wil in zo’n vliegtuig golfkarretje. Het kost 10 yuan (€ 1,25). Mijn gate blijkt helemaal achteraan te liggen en ik ben dolblij dat ik ‘ja’ tegen deze dame heb gezegd als ik zie hoeveel andere gates en winkels we voorbij zoemen. Als een van de laatste passagiers kom ik aan boord. Het hele vliegtuig is met één blik te overzien, in tegenstelling tot de enorme airbus 380-800 waarmee ik van Amsterdam naar Shanghai vloog, en zit vol met kleine zwart-harige hoofdjes die net boven de stoelen uitkomen. Er is maar één niet-Chinees uitziende man aan boord. Terwijl het kleine vliegtuig zich een weg baant door de turbulentie, probeer ik de hustle & bustle van de glamoreuze metropool achter me te laten en me in te stellen op het simpele leven waar ik voor naar China ben gekomen. Op naar the middle of nowhere! ;)
Aankomst
Master Bao wacht me op bij de enige uitgang van de enige landingsbaan van het vliegveld. Hij houdt een bordje omhoog met mijn naam erop. Tot mijn verbazing lijkt hij enigszins verlegen. Als ik instap in zijn zilverkleurige busje, verontschuldigd hij zich: “Sorry the car is so dirty”. Voor de oprichter, eigenaar en hoofdmeester van de Shaolin Kungfu school is hij bijzonder bescheiden. “No problem,” antwoord ik meteen, “I’m glad you can pick me up”.
De rit naar de school is ongeveer 1,5 uur. Onderweg vertelt Master Bao desgevraagd dat hij al sinds zijn 8e jaar Shaolin Kung-fu beoefend. “I like it so much, I train every day – even weekends. All of my friends go play outside, but I go train. When I was 12, I go to Shaolin Kung-fu Monastery. My parents didn’t want me to go, they think I’m still too young. But I wanted to go”. Slik. Dat is nog eens toewijding!
We passeren twee “small cities”, zoals Master Bao de steden van 2 miljoen inwoners elk omschrijft. Er zijn nauwelijks auto’s op de weg, en toch zijn de wegen allemaal zo breed als een snelweg. Af en toe zie je kleine motorvoertuigen die eruitzien als brommers met een tuktuk-achtig huisje achterop. Langzaamaan verandert de omgeving. De stad met haar grote (half-afgemaakte) gebouwen maakt plaats voor akkerlanden. In de velden zie ik op veel plaatsen mensen bij kleine heuveltjes staan en vuurtjes stoken. Dan slaan we linksaf een onverharde weg in en rijden we langs twee echte dorpjes, waar de kippen, geiten, koeien en zelfverbouwde Chineze kool verspreid staan tussen de kleine 1-kamer huisjes. Vlak ernaast worden enkele rijen nieuwbouwhuizen uit de grond getrokken die qua ontwerp net zo goed in een buitenwijk van Rotterdam hadden kunnen staan. Master Bao legt uit dat de overheid die rijtjeshuizen voor de dorpelingen bouwt. Als de dorpelingen daar gaan wonen, hebben ze een beter huis. Het nadeel is dat ze een stuk minder grond hebben, daarom krijgen ze een vergoeding van de overheid voor het opgeven van hun land. Op die manier probeert de overheid land te “sparen”.
De academie is een enorm gebouw bovenop een heuvel. Het telt drie verdiepingen en steekt strak wit af tegen de achtergrond. Zodra het karakteristiek Chinese dak in de verte opdoemt krijg ik zin om te beginnen. Zodra ik de academie binnen stap is die zin meteen over. Het is IJSKOUD binnen. o_O Ik voel de kou zelfs terwijl ik thermal underwear, een ski pulley, een warm vest en mijn winterjas aan heb! Slik! O_O
Lisa, de dame met wie ik e-mail contact heb gehad vanuit Nederland, verwelkomt me en laat me mijn kamer zien. Ik deel hem met een meisje uit Shanghai, maar zij zal hier maar één week zijn. Daarna heb ik de kamer voor mezelf. Als ik mijn koffers mijn kamer in heb gerold, geeft ze me een korte rondleiding door het gebouw. Hier zijn de toiletten (“We have a separate toilet especially for women, only… it doesn’t have a door yet. The door will come next week”), hier zijn de wastafels en een heet watertap voor thee en koffie (yay! I love my tea! :p), hier zijn de overige slaapkamers (20 kamers in totaal), hier zijn de douches (hoewel de douches gelukkig heet water hebben volgens de website, is de ruimte open en even koud als wanneer je buiten zou staan douchen.. >.<), en hier is de trainingszaal.
“Did you have lunch yet? No? Oh, you come at the perfect time then. Here is the diningroom. There is still some rice and veggies left. If it is not enough, let me know, ok? Ok, bye!”. En toen was ze weg en stond ik midden in een vrijwel lege eetzaal waar 3 paar nieuwsgierige ogen me aanstaarden. Um… Hi? XD Lol. Richard uit Wales (“It’s part of the United Kingdom, but it’s NOT England”), Devina uit Maleisië en Jack uit Nederland stelden zich voor, heten me welkom en verdwenen toen al snel naar hun kamer om een dutje te doen voor de volgende les zou beginnen. “The next class is take-downs,” vertelt Richard, “it’s a good class to start with. Basically you just keep throwing each other on the floor”. Ik lach terwijl ik de rijst-lunch zo netjes mogelijk naar binnen werk met chopsticks. “Anyway, I just wanted to say: Welcome. I hope you’ll have a good time here. If you have any questions feel free to ask. I know what it is like to be new here. I won’t kid you though: it is HARD. Really hard. But then you get used to it, and you get better over time. Enjoy your lunch!”. En met deze woorden van afscheid hijst hij zich kreunend overeind, en strompelt al mankend naar de deur. “Omg, you’re just doing that to scare me right?!” roep ik lachend uit. “Nope… No, I’m really not,” zegt hij met een glimlach-grimas. De deur valt achter hem dicht en ik vraag me in stilte af waar ik aan ben begonnen…
14.00 My very first class: Take-downs
Om 14.00 uur gaat de bel (ja, echt) en begint de les. Ik had Lisa gemaild dat ik de eerste en laatste dag niet wilde trainen, zodat ik even rustig kon settlen en (bijvoorbeeld) mijn blog kon opzetten. Maar een paar minuten na de bel wordt er op mijn deur geklopt. Het is Daisy, de vertaalster. “Class has started,” zegt ze zachtjes vanuit de deur. “Oh. I actually wasn’t planning to join yet,” antwoord ik terwijl ik de inhoud van mijn koffer uitpak. “Oh!” ze kijkt geschrokken, vertwijfeld. Als een kind dat nu aan haar ouders moet vertellen dat ze wat stouts heeft gedaan. “You are… not joining?” vraagt ze heel zachtjes. Eigenlijk heb ik geen idee wat ik moet doen als ik niet met de training mee ga doen. Ik bevries waar ik bij sta en heb nog geen internet. In bed gaan liggen lijkt me uitermate saai op dit moment. “Ok, yes, I will join. I just need to change clothes quickly”. Haar gezicht klaart op. “Ok!” Ze knikt en is meteen weer weg. Daisy is de officiële vertaalster van de academie. Ze heeft kort zwart haar tot aan haar kaaklijn, draagt uggs-achtige laarzen en handschoenen met kleine konijntjes erop. Geen plaatjes van konijntjes, maar echte kleine 3D knuffeltjes in de vorm van konijntjes bovenop de rug van haar hand. Je moet echter goed opletten om ze te kunnen zien, want meestal heeft ze haar handen in de zakken van haar lange zwarte jas die tot over haar knieën valt. Zoals één van de jongens het later omschrijft: “It’s as if there is a different kind of gravity in those pockets which makes it impossible for her to take her hands out”. Daisy is, samengevat, ontzettend schattig.
Als ik buiten kom is de hele groep heen en weer aan het rennen op het terrein. Het terrein is omringd door een grote grijze muur. Bij de ingang staan een grote herdershond en een ander iets kleiner hondje, die bijzonder heftig beginnen te blaffen als ze een vreemde zien. Mij dus. We spelen een vorm van tikkertje om op te warmen. Ik ben dolblij dat ik mijn vijf lagen kleding + winterjas aan heb. De wind is ijskoud, ook al schijnt er een zacht winterzonnetje.
Na een half uur gaan we binnen in de (even koude) trainingshal verder met de les: take-downs, oftewel de ander proberen om te gooien. Op de (betonnen) vloer van de hal liggen 15cm dikke matten. Devina, het Maleisische meisje dat ik tijdens de lunch heb ontmoet, is mijn sparring partner. Ze heeft kort zwart haar, ziet er Chinees uit, en is hier al 4 maanden. Haar plan is om een jaar te blijven. Geduldig legt ze me de basis take-downs uit en doet ze het voor in slow-motion. Als ik het goed doe, geeft ze me meteen positieve feedback. “Yeah, good! Now kick harder”, of “Now try twisting your hips as you do that. The force is coming from your hip, not your leg”. Ook het ‘vallen’ heeft regels: “You will intuitively try to put out your hands behind you, but you have to try not to do that. Arch your back and roll onto the floor. Otherwise you can hurt your wrists when you fall”. Het anderhalve uur duurt lang, en is tegelijk binnen mum van tijd om, vreemd genoeg.
18.00 Dinner
Iets over zessen loop ik naar beneden. Devina komt net de dining hal uitlopen. “Oh, I was just coming to get you,” zegt ze. “Oh thanks, that’s so nice of you”. We lopen samen weer naar binnen en dan begrijp ik waarom: iedereen zit er al. Het is echt nog geen vijf minuten na zes uur. o_O Ik pak een kommetje uit de kast en schep rijst op. De rijstkoker is bijna helemaal leeg. Als ik ga zitten zie ik dat ook de side dishes al bijna helemaal verdwenen zijn. Gelukkig ben ik geen grote eter. Er is nog meer dan genoeg voor me. De anderen klagen er echter over dat er te weinig eten is. Ik vraag me af waarom ze dan niet gewoon om meer vragen. De keuken is aan de andere kant van de gang. Maar goed, zij weten vast wel hoe ze hiermee om moeten gaan.
Binnen vijftien minuten hebben bijna alle jongens hun eten op en verdwijnen ze weer naar hun kamers. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, het is ijskoud in de dining hall. Toch blijf ik nog even zitten samen met Richard en Devina. Ze vragen hoe ik m’n eerste dag vond en ik vraag welke lessen ik de dag erna kan verwachten. We lachen tussendoor veel om alle grapjes die Richard steeds verzint. Hij is een echte komediant. Als ook Richard vertrekt, zijn alleen Devina en ik nog over. “I’m so glad there’s another girl!” roept ze enthousiast uit. Ze vertelt me wat meer over de mensen die hier les geven en volgen, en ik krijg een beter inzicht in de groepsdynamiek. Aan het einde van de avond lopen we bibberend maar happy naar onze kamers.
Mijn ontbijt bestaat uit twee caramel biscuits die ik gister gratis bij de massage heb gekregen en een flesje groene thee dat ik gisteravond heb gekocht. Ik had vanochtend geen tijd om een fatsoenlijk ontbijt te kopen. Of een laatste fresh fruit juice! o_O Peer & granaatappel, mjam! Maar goed, dat was Shanghai, dit is nu. En ‘nu’ is 7.45 uur op de achterbank van een taxi onderweg naar het Hongqiao Airport. Tenminste, dat hoop ik, want we hebben elkaar min of meer met handgebaren duidelijk gemaakt dat ik wilde ‘vliegen’. Hij sprak geen woord Engels, ik geen word Chinees. Dus deden we beiden onze armen in de lucht. “Hongqiao?” vraagt hij, zijn handen als kleine vleugels opzij houdend. “Yes, Hongqiao!” – wapper, wapper met armen. We knikten allebei en toen stapte ik in, op hoop van zegen. Als ik het vliegveld zie liggen haal ik opgelucht adem. Ik ren door de hallen om in te checken. Als ik customs voorbij bent vraagt een dame of ik een lift wil in zo’n vliegtuig golfkarretje. Het kost 10 yuan (€ 1,25). Mijn gate blijkt helemaal achteraan te liggen en ik ben dolblij dat ik ‘ja’ tegen deze dame heb gezegd als ik zie hoeveel andere gates en winkels we voorbij zoemen. Als een van de laatste passagiers kom ik aan boord. Het hele vliegtuig is met één blik te overzien, in tegenstelling tot de enorme airbus 380-800 waarmee ik van Amsterdam naar Shanghai vloog, en zit vol met kleine zwart-harige hoofdjes die net boven de stoelen uitkomen. Er is maar één niet-Chinees uitziende man aan boord. Terwijl het kleine vliegtuig zich een weg baant door de turbulentie, probeer ik de hustle & bustle van de glamoreuze metropool achter me te laten en me in te stellen op het simpele leven waar ik voor naar China ben gekomen. Op naar the middle of nowhere! ;)
Aankomst
Master Bao wacht me op bij de enige uitgang van de enige landingsbaan van het vliegveld. Hij houdt een bordje omhoog met mijn naam erop. Tot mijn verbazing lijkt hij enigszins verlegen. Als ik instap in zijn zilverkleurige busje, verontschuldigd hij zich: “Sorry the car is so dirty”. Voor de oprichter, eigenaar en hoofdmeester van de Shaolin Kungfu school is hij bijzonder bescheiden. “No problem,” antwoord ik meteen, “I’m glad you can pick me up”.
De rit naar de school is ongeveer 1,5 uur. Onderweg vertelt Master Bao desgevraagd dat hij al sinds zijn 8e jaar Shaolin Kung-fu beoefend. “I like it so much, I train every day – even weekends. All of my friends go play outside, but I go train. When I was 12, I go to Shaolin Kung-fu Monastery. My parents didn’t want me to go, they think I’m still too young. But I wanted to go”. Slik. Dat is nog eens toewijding!
We passeren twee “small cities”, zoals Master Bao de steden van 2 miljoen inwoners elk omschrijft. Er zijn nauwelijks auto’s op de weg, en toch zijn de wegen allemaal zo breed als een snelweg. Af en toe zie je kleine motorvoertuigen die eruitzien als brommers met een tuktuk-achtig huisje achterop. Langzaamaan verandert de omgeving. De stad met haar grote (half-afgemaakte) gebouwen maakt plaats voor akkerlanden. In de velden zie ik op veel plaatsen mensen bij kleine heuveltjes staan en vuurtjes stoken. Dan slaan we linksaf een onverharde weg in en rijden we langs twee echte dorpjes, waar de kippen, geiten, koeien en zelfverbouwde Chineze kool verspreid staan tussen de kleine 1-kamer huisjes. Vlak ernaast worden enkele rijen nieuwbouwhuizen uit de grond getrokken die qua ontwerp net zo goed in een buitenwijk van Rotterdam hadden kunnen staan. Master Bao legt uit dat de overheid die rijtjeshuizen voor de dorpelingen bouwt. Als de dorpelingen daar gaan wonen, hebben ze een beter huis. Het nadeel is dat ze een stuk minder grond hebben, daarom krijgen ze een vergoeding van de overheid voor het opgeven van hun land. Op die manier probeert de overheid land te “sparen”.
De academie is een enorm gebouw bovenop een heuvel. Het telt drie verdiepingen en steekt strak wit af tegen de achtergrond. Zodra het karakteristiek Chinese dak in de verte opdoemt krijg ik zin om te beginnen. Zodra ik de academie binnen stap is die zin meteen over. Het is IJSKOUD binnen. o_O Ik voel de kou zelfs terwijl ik thermal underwear, een ski pulley, een warm vest en mijn winterjas aan heb! Slik! O_O
Lisa, de dame met wie ik e-mail contact heb gehad vanuit Nederland, verwelkomt me en laat me mijn kamer zien. Ik deel hem met een meisje uit Shanghai, maar zij zal hier maar één week zijn. Daarna heb ik de kamer voor mezelf. Als ik mijn koffers mijn kamer in heb gerold, geeft ze me een korte rondleiding door het gebouw. Hier zijn de toiletten (“We have a separate toilet especially for women, only… it doesn’t have a door yet. The door will come next week”), hier zijn de wastafels en een heet watertap voor thee en koffie (yay! I love my tea! :p), hier zijn de overige slaapkamers (20 kamers in totaal), hier zijn de douches (hoewel de douches gelukkig heet water hebben volgens de website, is de ruimte open en even koud als wanneer je buiten zou staan douchen.. >.<), en hier is de trainingszaal.
“Did you have lunch yet? No? Oh, you come at the perfect time then. Here is the diningroom. There is still some rice and veggies left. If it is not enough, let me know, ok? Ok, bye!”. En toen was ze weg en stond ik midden in een vrijwel lege eetzaal waar 3 paar nieuwsgierige ogen me aanstaarden. Um… Hi? XD Lol. Richard uit Wales (“It’s part of the United Kingdom, but it’s NOT England”), Devina uit Maleisië en Jack uit Nederland stelden zich voor, heten me welkom en verdwenen toen al snel naar hun kamer om een dutje te doen voor de volgende les zou beginnen. “The next class is take-downs,” vertelt Richard, “it’s a good class to start with. Basically you just keep throwing each other on the floor”. Ik lach terwijl ik de rijst-lunch zo netjes mogelijk naar binnen werk met chopsticks. “Anyway, I just wanted to say: Welcome. I hope you’ll have a good time here. If you have any questions feel free to ask. I know what it is like to be new here. I won’t kid you though: it is HARD. Really hard. But then you get used to it, and you get better over time. Enjoy your lunch!”. En met deze woorden van afscheid hijst hij zich kreunend overeind, en strompelt al mankend naar de deur. “Omg, you’re just doing that to scare me right?!” roep ik lachend uit. “Nope… No, I’m really not,” zegt hij met een glimlach-grimas. De deur valt achter hem dicht en ik vraag me in stilte af waar ik aan ben begonnen…
14.00 My very first class: Take-downs
Om 14.00 uur gaat de bel (ja, echt) en begint de les. Ik had Lisa gemaild dat ik de eerste en laatste dag niet wilde trainen, zodat ik even rustig kon settlen en (bijvoorbeeld) mijn blog kon opzetten. Maar een paar minuten na de bel wordt er op mijn deur geklopt. Het is Daisy, de vertaalster. “Class has started,” zegt ze zachtjes vanuit de deur. “Oh. I actually wasn’t planning to join yet,” antwoord ik terwijl ik de inhoud van mijn koffer uitpak. “Oh!” ze kijkt geschrokken, vertwijfeld. Als een kind dat nu aan haar ouders moet vertellen dat ze wat stouts heeft gedaan. “You are… not joining?” vraagt ze heel zachtjes. Eigenlijk heb ik geen idee wat ik moet doen als ik niet met de training mee ga doen. Ik bevries waar ik bij sta en heb nog geen internet. In bed gaan liggen lijkt me uitermate saai op dit moment. “Ok, yes, I will join. I just need to change clothes quickly”. Haar gezicht klaart op. “Ok!” Ze knikt en is meteen weer weg. Daisy is de officiële vertaalster van de academie. Ze heeft kort zwart haar tot aan haar kaaklijn, draagt uggs-achtige laarzen en handschoenen met kleine konijntjes erop. Geen plaatjes van konijntjes, maar echte kleine 3D knuffeltjes in de vorm van konijntjes bovenop de rug van haar hand. Je moet echter goed opletten om ze te kunnen zien, want meestal heeft ze haar handen in de zakken van haar lange zwarte jas die tot over haar knieën valt. Zoals één van de jongens het later omschrijft: “It’s as if there is a different kind of gravity in those pockets which makes it impossible for her to take her hands out”. Daisy is, samengevat, ontzettend schattig.
Als ik buiten kom is de hele groep heen en weer aan het rennen op het terrein. Het terrein is omringd door een grote grijze muur. Bij de ingang staan een grote herdershond en een ander iets kleiner hondje, die bijzonder heftig beginnen te blaffen als ze een vreemde zien. Mij dus. We spelen een vorm van tikkertje om op te warmen. Ik ben dolblij dat ik mijn vijf lagen kleding + winterjas aan heb. De wind is ijskoud, ook al schijnt er een zacht winterzonnetje.
Na een half uur gaan we binnen in de (even koude) trainingshal verder met de les: take-downs, oftewel de ander proberen om te gooien. Op de (betonnen) vloer van de hal liggen 15cm dikke matten. Devina, het Maleisische meisje dat ik tijdens de lunch heb ontmoet, is mijn sparring partner. Ze heeft kort zwart haar, ziet er Chinees uit, en is hier al 4 maanden. Haar plan is om een jaar te blijven. Geduldig legt ze me de basis take-downs uit en doet ze het voor in slow-motion. Als ik het goed doe, geeft ze me meteen positieve feedback. “Yeah, good! Now kick harder”, of “Now try twisting your hips as you do that. The force is coming from your hip, not your leg”. Ook het ‘vallen’ heeft regels: “You will intuitively try to put out your hands behind you, but you have to try not to do that. Arch your back and roll onto the floor. Otherwise you can hurt your wrists when you fall”. Het anderhalve uur duurt lang, en is tegelijk binnen mum van tijd om, vreemd genoeg.
18.00 Dinner
Iets over zessen loop ik naar beneden. Devina komt net de dining hal uitlopen. “Oh, I was just coming to get you,” zegt ze. “Oh thanks, that’s so nice of you”. We lopen samen weer naar binnen en dan begrijp ik waarom: iedereen zit er al. Het is echt nog geen vijf minuten na zes uur. o_O Ik pak een kommetje uit de kast en schep rijst op. De rijstkoker is bijna helemaal leeg. Als ik ga zitten zie ik dat ook de side dishes al bijna helemaal verdwenen zijn. Gelukkig ben ik geen grote eter. Er is nog meer dan genoeg voor me. De anderen klagen er echter over dat er te weinig eten is. Ik vraag me af waarom ze dan niet gewoon om meer vragen. De keuken is aan de andere kant van de gang. Maar goed, zij weten vast wel hoe ze hiermee om moeten gaan.
Binnen vijftien minuten hebben bijna alle jongens hun eten op en verdwijnen ze weer naar hun kamers. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, het is ijskoud in de dining hall. Toch blijf ik nog even zitten samen met Richard en Devina. Ze vragen hoe ik m’n eerste dag vond en ik vraag welke lessen ik de dag erna kan verwachten. We lachen tussendoor veel om alle grapjes die Richard steeds verzint. Hij is een echte komediant. Als ook Richard vertrekt, zijn alleen Devina en ik nog over. “I’m so glad there’s another girl!” roept ze enthousiast uit. Ze vertelt me wat meer over de mensen die hier les geven en volgen, en ik krijg een beter inzicht in de groepsdynamiek. Aan het einde van de avond lopen we bibberend maar happy naar onze kamers.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
