Dag 2: De beste warme douche ooit
Blijf op de hoogte en volg Miss
18 December 2013 | China, Xinyi
Tai Chi
Breakfast
Basics met Master Tang en Lee
Forms met Master Lee
Lunch
San Bo (kickboxen) met Master Tang en Lee
Badhuis + wandeling
Dinner
Terwijl ik dit schrijf zit ik in het donker in m’n kamer met m’n laptop op schoot. Het is niet alleen donker in mijn kamer, het is bijna overal al donker. In de meeste kamers is al geen licht of geluid meer te bespeuren. Mijn vingers zijn ijskoud, maar nog net in staat om te typen. En doe ik dat dus maar, ook al zal ik het vanavond niet meer online plaatsen. Er gebeurt echter elke dag een heleboel, en als ik niet schrijf vergeet ik het straks.
6:20 Tai Chi
De dag begon met een poging tot Tai Chi. “Een poging tot”, omdat ik wel om 6:15 uur netjes klaar stond beneden in de hal, maar niet wist dat de les boven op de 3e verdieping plaatsvond. Er was verder ook geen geluid te horen, dus nam ik enigszins teleurgesteld aan dat Tai Chi wellicht niet elke dag werd gegeven. Het enige dat ik kon doen om de tijd te doden zonder te bevriezen was weer in bed duiken voor een half uurtje. Dat zijn de enige twee manieren om echt warm te worden: trainen of bedolven onder de dekens in bed liggen met je elektrische dekentje aan. De rest van de tijd is het koud. IJskoud. Ook als je binnen bent, zie je je adem in wolkjes voor je uit drijven. En na de training komt er letterlijk stoom van je hele lichaam.
7:00 Ontbijt
Het woord om het ontbijt te omschrijven is pap, maar het lijkt in niets op hetgeen ik ken als ‘pap’. Ik denk dat het iets van een hele tarwekorrel is die wordt gekookt. De Nederlandse havermout voordt het wordt platgeslagen, zeg maar. Het ziet eruit als een gepopte rijstkorrel. Ik doe een paar scheppen in mijn kom en neem plaats aan tafel. “So guys… What is this?”. “It’s porridge. The trick is that you add a pack of this to it”. Hij houdt een driehoekig zakje lichtgeel poeder omhoog. “It’s the only thing that adds some taste to it. Actually, you should put this in your bowl first, stir it with some hot water and then add the porridge, so it doesn’t become lumpy”. “Ohh, I see. Thanks”. Ik mix het zakje poeder met de pap en proef. Eigenlijk vind ik het best lekker. Echte foodies, of bijvoorbeeld mensen die een English breakfast gewend zijn (worst, gebakken ei, bacon, etc), vinden dit waarschijnlijk afschuwelijk. Lol. Het scheelt waarschijnlijk dat ik thuis ook vaak pap eet als ontbijt. Havermoutpap met sojamelk, honing, kaneel en rozijnen, mjam! Haha. Dit ziet er even gezond uit, en het is een beetje zoet dus ik eet het zo weg.
8.30 De eerste les: Basics
Zodra de bel gaat staan we allemaal netjes in een rijtje buiten voor de ingang. De drie Masters kijken vanaf de trappen met strenge blik op ons neer. Ze zeggen iets dat ik niet versta, en iedereen loopt een andere kant op. Ik kijk om me heen en probeer uit te vogelen wat er gebeurt. Op dat moment loopt Master Bao me voorbij, kijkt me even aan en zegt dan: “You, go inside. Follow Master Tang”. Ik ben stiekem erg opgelucht dat ik niet buiten hoef te trainen. Het is ijskoud! Niet dat het binnen heel veel warmer is, haha. Maar als we de deuren sluiten en met tien man oefeningen gaan doen scheelt het toch een paar graden met buiten.
De naam van de les omschrijft vrij accuraat wat we hier oefenen. In twee rijtjes hoppen, springen, schoppen en slaan we naar de overkant van de trainingshal. Soms bestaat een oefening uit meerdere bewegingen. Sla! Stap! Draai! Schop! Stap! Sla nog een keer! Stap! Ik doe de anderen zo goed mogelijk na, maar kan me voorstellen dat ik eruit zie als een dronken kuikentje. Mijn been komt niet zo hoog, mijn vuistslagen in de lucht zouden nog geen deuk in een pakje boter maken en zodra we beginnen te draaien tijdens het geheel eindig ik elke keer een andere kant opkijkend. Af en toe geven de andere leerlingen tips die ik probeer op te volgen, dat helpt. Er is één oefening in de hele les die ik kan: de radslag. Yay, finally! Hahaha.
Tussen de eerste en tweede les hebben we een half uurtje pauze. Ik duik meteen in bed.
10:30 De tweede les: Forms
Forms zijn routines, basis schoppen en slagen die je elke keer precies hetzelfde moet uitvoeren. Hier leer ik dus eigenlijk wat we in de ochtendles hebben geoefend. Aha, logisch. Eerst leer je fist-forms, dus routines gewoon met handen en voeten, daarna ga je aan de slag met een wapen. Enkele studenten om me heen hebben zwaarden, of een lange stok. Ze beginnen gelijk met hun oefeningen. Het ziet er supergaaf uit.
Master Lee wijst Richard aan om mij de basis te leren. Richard is een goede leraar. Hij is geduldig en legt alles stap voor stap uit. Tussendoor maakt hij grapjes en vertelt meer over zijn ervaringen, het leven hier en de ongeschreven regels. Als de bel gaat moet je zorgen dat je al buiten staat. Kom niet nog aanrennen en verlaat niet je kamer pas op het moment dat je de bel hoort, dan ben je te laat. Als je herhaaldelijk te laat bent wordt de hele groep gestraft met push-ups of andere oefeningen, omdat het de taak is van de studenten om de nieuwelingen te vertellen hoe het hoort. Doe altijd je best als een Master kijkt, ook al ben je nog zo moe. Als je het te rustig aan doet, zullen zij het je moeilijk gaan maken. Je hoeft het niet perfect te doen, dat verwacht niemand van je, maar je moet het wel zo goed doen als je kunt. Twee weken geleden hadden de leerlingen tijdens de stamina training teveel gelopen in plaats van gerend. Het was de laatste dag van een jongen, en omdat het looppad buiten het zicht van de school viel, hebben ze de helft van de weg rustig gelopen en gekletst. De week daarna moesten ze als straf 12,5km rennen in plaats van 10, en dat moest in rondjes om de school heen, zodat de Masters hen constant in de gaten konden houden.
Met deze wijze lessen op zak begonnen we aan de training. Ik heb drie verschillende soorten schoppen geleerd en moest die de rest van de les blijven herhalen. 1) Schop recht vooruit met gestrekt been, 2) inside kick: gestrekt been schopt met een inwaards draaiende cirkel, 3) outside kick: gestrekt been schopt met een naar buiten draaiende cirkel. Er horen ook nog verschillende hand- en armbewegingen bij en je volledige lichaamshouding is belangrijk tijdens de schop. Mijn benen begonnen erg zwaar te worden na tientallen keren schoppend het terrein over en weer gelopen te hebben. Ik was opgelucht toen de bel ging. Maar ook hier had Richard weer een wijze les voor me: “Just keep going. Until the Master says it’s ok to stop”. Right. Stap, schop. Stap, schop. Stap, schop…
12:00 Lunch
Over het algemeen vind ik de lunch in willekeurig welk buitenland fijner dan de lunch in Nederland. Evenzo hier. Als de bel gaat staat er vrijwel direct een rij voor de rijstkoker op het tafeltje naast de deur. Op de tafels staan 4 borden met verschillende gerechten. Elke keer is het wat anders, en elke keer smaakt het heerlijk. Vandaag zijn het sperzieboontjes, kip met courgette, aardappelschijfjes en ei met groene paprika/wortel. In het begin vragen een paar mensen aan me hoe ik de lessen vond en daarna eet iedereen in relatieve stilte. Er worden af en toe alleen een paar korte zinnen uitgewisseld. Ik vraag me af waarom. Zijn ze gewoon moe? Houden ze er niet van om te praten? Of weten ze niet waar ze het over moeten hebben? Aangezien ik net nieuw ben, houd ik mijn mond ook maar. Maar het is wel saai zo.
De lunch wordt in recordtijd naar binnen gewerkt, waarna iedereen naar zijn kamer verdwijnt om een dutje te doen. Ook ik duik meteen m’n bed in, en doezel even weg. Maar nog voordat mijn voeten helemaal warm zijn, gaat mijn alarm alweer af en is het tijd voor de volgende les.
14:00 De derde les: San Bo (kickboxen)
Dit is mijn allereerste kickbox les ever en ik weet niet zo goed wat ik ervan moet verwachten. Gelukkig spar ik weer met Devina. Ik trek de bokshandschoenen aan en Master Tang legt uit hoe ik de basispositie in moet nemen. Dan laat hij zien welke drie slagen ik moet oefenen: slag recht vooruit, hoekslag, en uppercut (van onder naar boven). Ik knik, oefen ze in slow motion en vraag of ik het goed doe. “Yes, good” zegt hij knikkend. “Yeah, got it? Want to start?” vraagt Devina. Ik heb het gevoel dat we iets vergeten. “Get ready… Go!” roept de Master. Devina’s vuist komt op me af en ineens weet ik wat het is. “Wait, wait!” roep ik, achteruit springend, “How do I defend??”. We moeten alledrie lachen. Master Tang instrueert Devina om het mij uit te leggen en loopt verder om de rest van de studenten les te geven. Iedereen is in tweetallen aan het sparren, verdeeld over de ruimte.
De rest van de les hoppen Devina en ik in cirkels om elkaar heen terwijl we proberen de ander te raken en te vermijden. Na een poosje doen we ook de ‘low roundhouse kick’ erbij (je schopt je been in een cirkel tegen het dijbeen van de ander) en een take-down van de les van gister. De gewone ‘roundhouse’ is een draaiende schop waarbij je voet tegen het voet van de ander moet komen. Helaas komt mijn been nog niet zo hoog. Ook mijn reactievermogen is nog erg langzaam. Elke keer dat Devina uithaalt moet ik even nadenken wat de juiste verdedigingsbeweging ook alweer is. De spieren in mijn armen zijn al snel moe, omdat je niet alleen slaat, maar ze ook de hele tijd omhoog moet houden ter verdediging. Devina raakt mij zeker 10x vaker dan ik haar. Ze slaat snel, maar niet hard omdat ik nieuw ben.
We eindigen met een klassikale oefening waarbij je je tegenstander’s slag ontwijkt door omlaag te duiken tegen zijn/haar bovenbenen aan en hem/haar vervolgens optilt. Arme Devina kreeg mij nauwelijks van de grond. Andersom til ik haar met gemak op. “I can’t believe it,” roept ze van over m’n schouder, “there’s finally another girl in the group and I’m still the lightest!”. Hoewel zij een halve kop groter is dan ik, ben ik 5kg zwaarder dan zij. “It’s probably just heavy bones”, zegt ze geruststellend, haha. Als Master Tang ons opdracht geeft om de ander 15 seconden opgetild te houden, kreun en grom ik net als zij deed toen ze mij 5 seconden vast moest houden. Stiekem is dat gewoon uit solidariteit, want ik vind haar helemaal niet zwaar. Het lijkt erop dat ik toch nog wat kracht heb overgehouden aan de tijd dat ik 9 uur per week turnde.
16.00 – 17.30 Public bath house
Vandaag heb ik een derde manier ontdekt om warm te worden: het publieke bath house. Er is eentje in het dorpje naast de school. En als ik zeg “naast”, dan bedoel ik 30min lopen hiervandaan, 2,5km heen en 2,5km terug, via heuvelachtige onverharde paadjes bezaaid met stenen en vol kuilen. Onderweg kom je langs akkers, kleine huisjes met balen stro voor de deur, en hier en daar een koe of geit. De huizen bestaan uit grote opeengestapelde blokken beton met golfplaten daken. Kleine vierkante gaten in de muren fungeren als ramen. In één van de kleinere huisjes zie ik een simpel driepoot krukje, een ronde zwarte pot en een houtvuur op de aarden vloer. Plotseling vind ik de Kung-Fu school zo erg nog niet. Terwijl ik me bij aankomst afvroeg waarom de deuren en ramen zulke grote kieren hadden, bedenk ik nu hoe handig het is dat de deuren en ramen tenminste dicht kunnen. En dat er glas in zit. Alles is relatief.
Af en toe komen groepjes kleine kinderen zwaaiend op ons afrennen. Giechelend, verlegen en brutaal tegelijk roepen ze dolblij “hellooo!” naar de vreemde buitenlanders. In Shanghai zag iedereen mij aan voor een Chinees, maar hier maakt dat echt niets uit. Als je niet uit het dorpje komt, ben je een vreemdeling. Zelfs een groepje oudere mannen, vermoedelijk boeren, staat lachend toe te kijken terwijl we voorbij lopen. Ze stoten elkaar aan en giechelen een beetje.
“You know what they say, right?” zegt mijn kamergenote, die volgens mij Zhou Zhou heet, tegen haar vriendje Simon.
“I know”, antwoordt Simon, jaarlange student van de academie en bijgenaamd ´The Machine´, “They’re saying ‘foreigner’. I’ve heard it so many times before, I know this one by now”.
We lachen, en ploegen weer verder naar het dorp. Ik vraag me af of dit wel zo’n goed idee was. Moet ik echt zo nodig douchen? (Als jullie dit lezen, dan lijkt het antwoord jullie waarschijnlijk een hele duidelijke “JA”. Maar geloof me, na 6 uur sporten is je lichaam zo moe, dat je bijna met kleren en al je bed in wilt rollen zodra de laatste bel gaat).
Het badhuis kost 4 kuay per persoon, omgerekend ongeveer € 0,50. Je komt binnen in een kleine ruimte, met links de balie om te betalen, in het midden een bank en een schoenenkast met slippers en rechts de trappen naar de douches. Er passen 4 a 5 mensen op de bank, wat het geheel erg krap maakt als wij met een groep van 5 kung fu studenten en 4 Chinezen binnen staan. Niet iedereen komt echter voor het badhuis. Rechts in de hoek zit een vrouw die een kindje van ongeveer 2 jaar in een schuine hoek vasthoudt boven een tobbe… waarin hij rustig zijn behoefte doet, terwijl hij de klanten een voor een aanstaart. Gezellig. XD
Ik strompel de trap op naar het vrouwenbadhuis. Zodra ik een zwaar gordijn opzij schuif bovenaan de trap wordt ik omringd door een weldadige wolk van warme lucht. De eerste warme lucht sinds ik Joelle´s appartement verliet op dinsdagochtend. Dit alleen al maakt me blij dat ik de reis heb gemaakt om hier te komen.
Er is één kleedkamer en één doucheruimte. Langs de lengte van de doucheruimte loopt een horizontale pijp. Om de meter is deze verbonden met een verticale pijp in de vorm van een ‘L’ op z’n kop: de douche. Als je de kraan open draait komt er een straal water uit zoals uit een tuinkraan in Nederland. In de hoek zitten twee kindjes in een wastobbe gevuld met water. Om hen heen is de vloer bezaaid met stukjes sinaasappel en lege pakjes drinken. Ik kies een andere hoek. Zodra ik de kraan opendraai ben ik alles om me heen vergeten. Een warme douche heeft nog nooit zó goed gevoeld… Het water loopt over mijn pijnlijke lichaam en mijn spieren beginnen voor het eerst sinds mijn aankomst volledig te ontspannen. Het water is eigenlijk net iets te heet, maar in mijn huidige conditie bestaat “te heet” niet. Een stuk of tien knopen in mijn spieren smelten weg. Ik wil hier komen wonen!
Al veel te snel is het tijd om eronder vandaan te komen, maar ik voel me herboren. In een gelukzalige staat trek ik mijn vele lagen kleding weer aan, ook al is elke beweging nog steeds een struggle. We bezoeken nog even snel het winkeltje en beginnen dan aan de tocht naar huis. Deze is nog zwaarder dan de heenweg, omdat ik niet alleen nog moeier ben, maar ook zó ontspannen dat ik ter plekke in slaap zou kunnen vallen. Stap voor stap blijf ik de ene voet voor de andere plaatsen, terwijl de duisternis om ons heen invalt. Aan het eind van de wandeling is het avondeten…
18.00 Dinner
“Ahh, you guys are back! How was the shower?” vraagt Devina, als Zhou Zhou, Simon en ik binnenkomen.
“It was SO good,” antwoord ik, “I feel like my muscles have relaxed for the first time since I got here”.
“That could very well be true,” antwoordt Justin. Justin is 25 jaar, komt uit de United States en is ook nog redelijk ‘nieuw’. Hij is hier nu 3 weken en zal 2 maanden blijven. We hebben nog niet veel gesproken, maar hij lijkt me net iets meer welkom te heten dan de rest. Waarschijnlijk omdat hij zelf ook nog nieuw is. Hoewel niemand onaardig is, lijken ze ook niet bijzonder geïnteresseerd. Op dit moment is dat geheel wederzijds, aangezien ik al mijn energie nodig heb om bij te blijven.
“You smell so clean, Terya,” zegt Julian met een Duits accent als ik langsloop. Ik weet nog niet zo goed wat ik van Julian moet vinden. Hij lijkt op zich wel een goeie gozer, maar hij is erg direct en in-your-face. Niet het type dat jou als nieuweling op je gemak stelt, zeg maar. Haha.
“I feel it!” zeg ik glimlachend terug.
“Oh, I can smell it all the way here. Please, stay away!” zegt hij alsof ik een tas dooie vis bij me draag.
“It’s not that clean people smell bad,” reageert Andrew in zijn geweldige Britse accent, “It’s the fact that when clean people walk by, you go ‘ahhhh, that’s nice’. And then once they’ve passed, you realize how bad the air smelled before they came by”. Iedereen lacht. Niemand aan hun tafel is vandaag gaan douchen. Haha.
Simon, Zhou Zhou en ik zitten met z’n drieën aan de laatste lege tafel. Na een heerlijke maaltijd sjok ik langzaam met m’n boodschappentas naar boven. Mijn bovenbenen branden bij elke stap.
Breakfast
Basics met Master Tang en Lee
Forms met Master Lee
Lunch
San Bo (kickboxen) met Master Tang en Lee
Badhuis + wandeling
Dinner
Terwijl ik dit schrijf zit ik in het donker in m’n kamer met m’n laptop op schoot. Het is niet alleen donker in mijn kamer, het is bijna overal al donker. In de meeste kamers is al geen licht of geluid meer te bespeuren. Mijn vingers zijn ijskoud, maar nog net in staat om te typen. En doe ik dat dus maar, ook al zal ik het vanavond niet meer online plaatsen. Er gebeurt echter elke dag een heleboel, en als ik niet schrijf vergeet ik het straks.
6:20 Tai Chi
De dag begon met een poging tot Tai Chi. “Een poging tot”, omdat ik wel om 6:15 uur netjes klaar stond beneden in de hal, maar niet wist dat de les boven op de 3e verdieping plaatsvond. Er was verder ook geen geluid te horen, dus nam ik enigszins teleurgesteld aan dat Tai Chi wellicht niet elke dag werd gegeven. Het enige dat ik kon doen om de tijd te doden zonder te bevriezen was weer in bed duiken voor een half uurtje. Dat zijn de enige twee manieren om echt warm te worden: trainen of bedolven onder de dekens in bed liggen met je elektrische dekentje aan. De rest van de tijd is het koud. IJskoud. Ook als je binnen bent, zie je je adem in wolkjes voor je uit drijven. En na de training komt er letterlijk stoom van je hele lichaam.
7:00 Ontbijt
Het woord om het ontbijt te omschrijven is pap, maar het lijkt in niets op hetgeen ik ken als ‘pap’. Ik denk dat het iets van een hele tarwekorrel is die wordt gekookt. De Nederlandse havermout voordt het wordt platgeslagen, zeg maar. Het ziet eruit als een gepopte rijstkorrel. Ik doe een paar scheppen in mijn kom en neem plaats aan tafel. “So guys… What is this?”. “It’s porridge. The trick is that you add a pack of this to it”. Hij houdt een driehoekig zakje lichtgeel poeder omhoog. “It’s the only thing that adds some taste to it. Actually, you should put this in your bowl first, stir it with some hot water and then add the porridge, so it doesn’t become lumpy”. “Ohh, I see. Thanks”. Ik mix het zakje poeder met de pap en proef. Eigenlijk vind ik het best lekker. Echte foodies, of bijvoorbeeld mensen die een English breakfast gewend zijn (worst, gebakken ei, bacon, etc), vinden dit waarschijnlijk afschuwelijk. Lol. Het scheelt waarschijnlijk dat ik thuis ook vaak pap eet als ontbijt. Havermoutpap met sojamelk, honing, kaneel en rozijnen, mjam! Haha. Dit ziet er even gezond uit, en het is een beetje zoet dus ik eet het zo weg.
8.30 De eerste les: Basics
Zodra de bel gaat staan we allemaal netjes in een rijtje buiten voor de ingang. De drie Masters kijken vanaf de trappen met strenge blik op ons neer. Ze zeggen iets dat ik niet versta, en iedereen loopt een andere kant op. Ik kijk om me heen en probeer uit te vogelen wat er gebeurt. Op dat moment loopt Master Bao me voorbij, kijkt me even aan en zegt dan: “You, go inside. Follow Master Tang”. Ik ben stiekem erg opgelucht dat ik niet buiten hoef te trainen. Het is ijskoud! Niet dat het binnen heel veel warmer is, haha. Maar als we de deuren sluiten en met tien man oefeningen gaan doen scheelt het toch een paar graden met buiten.
De naam van de les omschrijft vrij accuraat wat we hier oefenen. In twee rijtjes hoppen, springen, schoppen en slaan we naar de overkant van de trainingshal. Soms bestaat een oefening uit meerdere bewegingen. Sla! Stap! Draai! Schop! Stap! Sla nog een keer! Stap! Ik doe de anderen zo goed mogelijk na, maar kan me voorstellen dat ik eruit zie als een dronken kuikentje. Mijn been komt niet zo hoog, mijn vuistslagen in de lucht zouden nog geen deuk in een pakje boter maken en zodra we beginnen te draaien tijdens het geheel eindig ik elke keer een andere kant opkijkend. Af en toe geven de andere leerlingen tips die ik probeer op te volgen, dat helpt. Er is één oefening in de hele les die ik kan: de radslag. Yay, finally! Hahaha.
Tussen de eerste en tweede les hebben we een half uurtje pauze. Ik duik meteen in bed.
10:30 De tweede les: Forms
Forms zijn routines, basis schoppen en slagen die je elke keer precies hetzelfde moet uitvoeren. Hier leer ik dus eigenlijk wat we in de ochtendles hebben geoefend. Aha, logisch. Eerst leer je fist-forms, dus routines gewoon met handen en voeten, daarna ga je aan de slag met een wapen. Enkele studenten om me heen hebben zwaarden, of een lange stok. Ze beginnen gelijk met hun oefeningen. Het ziet er supergaaf uit.
Master Lee wijst Richard aan om mij de basis te leren. Richard is een goede leraar. Hij is geduldig en legt alles stap voor stap uit. Tussendoor maakt hij grapjes en vertelt meer over zijn ervaringen, het leven hier en de ongeschreven regels. Als de bel gaat moet je zorgen dat je al buiten staat. Kom niet nog aanrennen en verlaat niet je kamer pas op het moment dat je de bel hoort, dan ben je te laat. Als je herhaaldelijk te laat bent wordt de hele groep gestraft met push-ups of andere oefeningen, omdat het de taak is van de studenten om de nieuwelingen te vertellen hoe het hoort. Doe altijd je best als een Master kijkt, ook al ben je nog zo moe. Als je het te rustig aan doet, zullen zij het je moeilijk gaan maken. Je hoeft het niet perfect te doen, dat verwacht niemand van je, maar je moet het wel zo goed doen als je kunt. Twee weken geleden hadden de leerlingen tijdens de stamina training teveel gelopen in plaats van gerend. Het was de laatste dag van een jongen, en omdat het looppad buiten het zicht van de school viel, hebben ze de helft van de weg rustig gelopen en gekletst. De week daarna moesten ze als straf 12,5km rennen in plaats van 10, en dat moest in rondjes om de school heen, zodat de Masters hen constant in de gaten konden houden.
Met deze wijze lessen op zak begonnen we aan de training. Ik heb drie verschillende soorten schoppen geleerd en moest die de rest van de les blijven herhalen. 1) Schop recht vooruit met gestrekt been, 2) inside kick: gestrekt been schopt met een inwaards draaiende cirkel, 3) outside kick: gestrekt been schopt met een naar buiten draaiende cirkel. Er horen ook nog verschillende hand- en armbewegingen bij en je volledige lichaamshouding is belangrijk tijdens de schop. Mijn benen begonnen erg zwaar te worden na tientallen keren schoppend het terrein over en weer gelopen te hebben. Ik was opgelucht toen de bel ging. Maar ook hier had Richard weer een wijze les voor me: “Just keep going. Until the Master says it’s ok to stop”. Right. Stap, schop. Stap, schop. Stap, schop…
12:00 Lunch
Over het algemeen vind ik de lunch in willekeurig welk buitenland fijner dan de lunch in Nederland. Evenzo hier. Als de bel gaat staat er vrijwel direct een rij voor de rijstkoker op het tafeltje naast de deur. Op de tafels staan 4 borden met verschillende gerechten. Elke keer is het wat anders, en elke keer smaakt het heerlijk. Vandaag zijn het sperzieboontjes, kip met courgette, aardappelschijfjes en ei met groene paprika/wortel. In het begin vragen een paar mensen aan me hoe ik de lessen vond en daarna eet iedereen in relatieve stilte. Er worden af en toe alleen een paar korte zinnen uitgewisseld. Ik vraag me af waarom. Zijn ze gewoon moe? Houden ze er niet van om te praten? Of weten ze niet waar ze het over moeten hebben? Aangezien ik net nieuw ben, houd ik mijn mond ook maar. Maar het is wel saai zo.
De lunch wordt in recordtijd naar binnen gewerkt, waarna iedereen naar zijn kamer verdwijnt om een dutje te doen. Ook ik duik meteen m’n bed in, en doezel even weg. Maar nog voordat mijn voeten helemaal warm zijn, gaat mijn alarm alweer af en is het tijd voor de volgende les.
14:00 De derde les: San Bo (kickboxen)
Dit is mijn allereerste kickbox les ever en ik weet niet zo goed wat ik ervan moet verwachten. Gelukkig spar ik weer met Devina. Ik trek de bokshandschoenen aan en Master Tang legt uit hoe ik de basispositie in moet nemen. Dan laat hij zien welke drie slagen ik moet oefenen: slag recht vooruit, hoekslag, en uppercut (van onder naar boven). Ik knik, oefen ze in slow motion en vraag of ik het goed doe. “Yes, good” zegt hij knikkend. “Yeah, got it? Want to start?” vraagt Devina. Ik heb het gevoel dat we iets vergeten. “Get ready… Go!” roept de Master. Devina’s vuist komt op me af en ineens weet ik wat het is. “Wait, wait!” roep ik, achteruit springend, “How do I defend??”. We moeten alledrie lachen. Master Tang instrueert Devina om het mij uit te leggen en loopt verder om de rest van de studenten les te geven. Iedereen is in tweetallen aan het sparren, verdeeld over de ruimte.
De rest van de les hoppen Devina en ik in cirkels om elkaar heen terwijl we proberen de ander te raken en te vermijden. Na een poosje doen we ook de ‘low roundhouse kick’ erbij (je schopt je been in een cirkel tegen het dijbeen van de ander) en een take-down van de les van gister. De gewone ‘roundhouse’ is een draaiende schop waarbij je voet tegen het voet van de ander moet komen. Helaas komt mijn been nog niet zo hoog. Ook mijn reactievermogen is nog erg langzaam. Elke keer dat Devina uithaalt moet ik even nadenken wat de juiste verdedigingsbeweging ook alweer is. De spieren in mijn armen zijn al snel moe, omdat je niet alleen slaat, maar ze ook de hele tijd omhoog moet houden ter verdediging. Devina raakt mij zeker 10x vaker dan ik haar. Ze slaat snel, maar niet hard omdat ik nieuw ben.
We eindigen met een klassikale oefening waarbij je je tegenstander’s slag ontwijkt door omlaag te duiken tegen zijn/haar bovenbenen aan en hem/haar vervolgens optilt. Arme Devina kreeg mij nauwelijks van de grond. Andersom til ik haar met gemak op. “I can’t believe it,” roept ze van over m’n schouder, “there’s finally another girl in the group and I’m still the lightest!”. Hoewel zij een halve kop groter is dan ik, ben ik 5kg zwaarder dan zij. “It’s probably just heavy bones”, zegt ze geruststellend, haha. Als Master Tang ons opdracht geeft om de ander 15 seconden opgetild te houden, kreun en grom ik net als zij deed toen ze mij 5 seconden vast moest houden. Stiekem is dat gewoon uit solidariteit, want ik vind haar helemaal niet zwaar. Het lijkt erop dat ik toch nog wat kracht heb overgehouden aan de tijd dat ik 9 uur per week turnde.
16.00 – 17.30 Public bath house
Vandaag heb ik een derde manier ontdekt om warm te worden: het publieke bath house. Er is eentje in het dorpje naast de school. En als ik zeg “naast”, dan bedoel ik 30min lopen hiervandaan, 2,5km heen en 2,5km terug, via heuvelachtige onverharde paadjes bezaaid met stenen en vol kuilen. Onderweg kom je langs akkers, kleine huisjes met balen stro voor de deur, en hier en daar een koe of geit. De huizen bestaan uit grote opeengestapelde blokken beton met golfplaten daken. Kleine vierkante gaten in de muren fungeren als ramen. In één van de kleinere huisjes zie ik een simpel driepoot krukje, een ronde zwarte pot en een houtvuur op de aarden vloer. Plotseling vind ik de Kung-Fu school zo erg nog niet. Terwijl ik me bij aankomst afvroeg waarom de deuren en ramen zulke grote kieren hadden, bedenk ik nu hoe handig het is dat de deuren en ramen tenminste dicht kunnen. En dat er glas in zit. Alles is relatief.
Af en toe komen groepjes kleine kinderen zwaaiend op ons afrennen. Giechelend, verlegen en brutaal tegelijk roepen ze dolblij “hellooo!” naar de vreemde buitenlanders. In Shanghai zag iedereen mij aan voor een Chinees, maar hier maakt dat echt niets uit. Als je niet uit het dorpje komt, ben je een vreemdeling. Zelfs een groepje oudere mannen, vermoedelijk boeren, staat lachend toe te kijken terwijl we voorbij lopen. Ze stoten elkaar aan en giechelen een beetje.
“You know what they say, right?” zegt mijn kamergenote, die volgens mij Zhou Zhou heet, tegen haar vriendje Simon.
“I know”, antwoordt Simon, jaarlange student van de academie en bijgenaamd ´The Machine´, “They’re saying ‘foreigner’. I’ve heard it so many times before, I know this one by now”.
We lachen, en ploegen weer verder naar het dorp. Ik vraag me af of dit wel zo’n goed idee was. Moet ik echt zo nodig douchen? (Als jullie dit lezen, dan lijkt het antwoord jullie waarschijnlijk een hele duidelijke “JA”. Maar geloof me, na 6 uur sporten is je lichaam zo moe, dat je bijna met kleren en al je bed in wilt rollen zodra de laatste bel gaat).
Het badhuis kost 4 kuay per persoon, omgerekend ongeveer € 0,50. Je komt binnen in een kleine ruimte, met links de balie om te betalen, in het midden een bank en een schoenenkast met slippers en rechts de trappen naar de douches. Er passen 4 a 5 mensen op de bank, wat het geheel erg krap maakt als wij met een groep van 5 kung fu studenten en 4 Chinezen binnen staan. Niet iedereen komt echter voor het badhuis. Rechts in de hoek zit een vrouw die een kindje van ongeveer 2 jaar in een schuine hoek vasthoudt boven een tobbe… waarin hij rustig zijn behoefte doet, terwijl hij de klanten een voor een aanstaart. Gezellig. XD
Ik strompel de trap op naar het vrouwenbadhuis. Zodra ik een zwaar gordijn opzij schuif bovenaan de trap wordt ik omringd door een weldadige wolk van warme lucht. De eerste warme lucht sinds ik Joelle´s appartement verliet op dinsdagochtend. Dit alleen al maakt me blij dat ik de reis heb gemaakt om hier te komen.
Er is één kleedkamer en één doucheruimte. Langs de lengte van de doucheruimte loopt een horizontale pijp. Om de meter is deze verbonden met een verticale pijp in de vorm van een ‘L’ op z’n kop: de douche. Als je de kraan open draait komt er een straal water uit zoals uit een tuinkraan in Nederland. In de hoek zitten twee kindjes in een wastobbe gevuld met water. Om hen heen is de vloer bezaaid met stukjes sinaasappel en lege pakjes drinken. Ik kies een andere hoek. Zodra ik de kraan opendraai ben ik alles om me heen vergeten. Een warme douche heeft nog nooit zó goed gevoeld… Het water loopt over mijn pijnlijke lichaam en mijn spieren beginnen voor het eerst sinds mijn aankomst volledig te ontspannen. Het water is eigenlijk net iets te heet, maar in mijn huidige conditie bestaat “te heet” niet. Een stuk of tien knopen in mijn spieren smelten weg. Ik wil hier komen wonen!
Al veel te snel is het tijd om eronder vandaan te komen, maar ik voel me herboren. In een gelukzalige staat trek ik mijn vele lagen kleding weer aan, ook al is elke beweging nog steeds een struggle. We bezoeken nog even snel het winkeltje en beginnen dan aan de tocht naar huis. Deze is nog zwaarder dan de heenweg, omdat ik niet alleen nog moeier ben, maar ook zó ontspannen dat ik ter plekke in slaap zou kunnen vallen. Stap voor stap blijf ik de ene voet voor de andere plaatsen, terwijl de duisternis om ons heen invalt. Aan het eind van de wandeling is het avondeten…
18.00 Dinner
“Ahh, you guys are back! How was the shower?” vraagt Devina, als Zhou Zhou, Simon en ik binnenkomen.
“It was SO good,” antwoord ik, “I feel like my muscles have relaxed for the first time since I got here”.
“That could very well be true,” antwoordt Justin. Justin is 25 jaar, komt uit de United States en is ook nog redelijk ‘nieuw’. Hij is hier nu 3 weken en zal 2 maanden blijven. We hebben nog niet veel gesproken, maar hij lijkt me net iets meer welkom te heten dan de rest. Waarschijnlijk omdat hij zelf ook nog nieuw is. Hoewel niemand onaardig is, lijken ze ook niet bijzonder geïnteresseerd. Op dit moment is dat geheel wederzijds, aangezien ik al mijn energie nodig heb om bij te blijven.
“You smell so clean, Terya,” zegt Julian met een Duits accent als ik langsloop. Ik weet nog niet zo goed wat ik van Julian moet vinden. Hij lijkt op zich wel een goeie gozer, maar hij is erg direct en in-your-face. Niet het type dat jou als nieuweling op je gemak stelt, zeg maar. Haha.
“I feel it!” zeg ik glimlachend terug.
“Oh, I can smell it all the way here. Please, stay away!” zegt hij alsof ik een tas dooie vis bij me draag.
“It’s not that clean people smell bad,” reageert Andrew in zijn geweldige Britse accent, “It’s the fact that when clean people walk by, you go ‘ahhhh, that’s nice’. And then once they’ve passed, you realize how bad the air smelled before they came by”. Iedereen lacht. Niemand aan hun tafel is vandaag gaan douchen. Haha.
Simon, Zhou Zhou en ik zitten met z’n drieën aan de laatste lege tafel. Na een heerlijke maaltijd sjok ik langzaam met m’n boodschappentas naar boven. Mijn bovenbenen branden bij elke stap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
